Een Spaanse blondine verkoopt jarenlang in een dorpje nabij Madrid loten van de organisatie ONCE. Op dertigjarige leeftijd voelt ze de inspiratie opborrelen en vanuit haar glazen kiosk begint ze met haar gitaar liedjes voor de voorbijgangers te zingen. Una gaat in Nederland wonen, ontmoet er de Amsterdamse popgroep Mist en samen maken ze 'Fábrica de Cemento'. Daarmee is het meest interessante over dit debuut verteld.
En dat is jammer, want Spaanse poëtische luisterliedjes en melodierijke gitaarpop vormen meestal een aanstekelijke combinatie. Helaas heeft Una haar stem niet helemaal onder controle. Dat is misschien nog licht uitgedrukt. Niet dat de haren de luisteraar constant te berge rijzen, maar ze staan toch onder voortdurende spanning. Una heeft een hese, ietwat zwoele stem waarmee ze nu eens half spreekt/half zingt (en dat gaat haar goed af) en dan weer de hoogtes opzoekt (en dat gaat haar minder goed af). Bovendien zijn drie van de tien liedjes gezongen in een Engels waar haar op staat.
De arrangementen, die voorman Rick Treffers en zijn Mistcollega's op zich namen, zijn van een afwisselend niveau. De drums en jengelende gitaar van openingsnummer 'Plegaria' zijn bijzonder saai, maar de toevoeging van violen, keyboards en tweede gitaar in andere nummers doen soms het nodige opsmukwerk. De begeleiding is af en toe poppy zoals in 'Heart', 'Todas las Historias' en 'Losing You', maar echt geïnspireerd klinkt het allemaal niet. Of misschien wel maar dan is het toch verdomd moeilijk los te koppelen van Una's stem.
Meer over Una
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
