Het Nieuw-Zeelandse trio Ulcerate is een erg vreemde eend in de death metalbijt. De band produceert sonische teringherrie die ondanks de rauwheid toch klaar en duidelijk emotie uitstraalt en die kan losweken. Deze heren staan garant voor een stampend potje teringherrie die de kenmerken van een apocalyptische black metalband annex postrockkwartet bezit en wringt zich in bochten die een doorsnee persoon vrolijk links zou laten liggen. De groep staat niet stil en heeft na het erg intrigerende 'Destroyers of All' nu 'Vermis' klaar: een album dat niet onontdekt mag blijven, want dit is bijzonder sterk spul.
Voor de liefhebbers is er bijzonder goed nieuws: de band heeft eigenlijk niets veranderd aan zijn aparte aanpak. Misschien bestond daar even vrees over, aangezien Ulcerate nu onderdak heeft gevonden bij Relapse, maar wie even nadenkt, beseft al snel dat dit label altijd al eigenzinnige bands een thuis heeft gegeven. Ulcerate is nog steeds loei- en loeihard, maar dan op een unieke wijze. De sound van dit drietal zit vol geplamuurd en de gitaarpartijen zijn erg vet en schurend. De thema's van de songs worden op bijna sjamanistische wijze als een mantra herhaald en kruipen daardoor effectief onderhuids. Wie niet de moeite neemt om Ulcerate echt te beluisteren (en dus enkel vluchtig hoort), mist het punt. De repetitieve en donkere sound werkt als een alles omvattende mistlaag die zich als een klamme deken om de luisteraar wikkelt. Voor iemand goed en wel beseft wat er aan de hand is, is het te laat. Die razende sound heeft Ulcerate ergens van meer industrieel getinte black metalbands geleend, maar de combinatie met het solide en beukende drumwerk en de hyperagressieve vocalen (die meer als een extra instrument worden gebezigd) geeft 'Vermis' een onwereldse grandeur.
Er zit in de songs wel degelijk een bijna misantropische en tegelijk melancholische klank, die met zweverige bijna melodieën tot leven wordt gewekt. De dissonanten zijn erg effectief en klinken nooit lukraak geplaatst. De zang mag meer dan eens gewoon verdwijnen en omdat Ulcerate nooit de neiging voelt om wat dat betreft overal zanglijnen te plaatsen, leunt de groep ergens aan bij atmosferische muziek die als een aloud ritueel door een verlaten woestijnlandschap of bos kan weerklinken. Het grijpt bij de keel, iets dat niet zo gek veel bands kunnen doen.
'Vermis' is een klein meesterwerk van een groep die met beenharde en aparte muziek een klankenpalet en kleurentapijt kan schilderen dat onwerelds en tegelijk mooi kan klinken. Ulcerate slaat spijkers met koppen en is zonder twijfel een van de beste eigenzinnige groepen tot dusver. Is het makkelijke muziek? Nauwelijks. Is het de moeite waard? Absoluut.
