Reggaefans juicht: UB40 heeft een nieuwe plaat uit. Het rommelde nochtans stevig in de gelederen, nadat jarenlang boegbeeld Ali Campbell plots zijn rug keerde naar zijn collegae (naar eigen zeggen omwille van financiële onvrede). Van de nood heeft de populaire Engelse reggaeband een deugd gemaakt. Op de nieuwe plaat sleept nog de invloed van Campbell na, maar hebben broer Duncan Campbell en Maxi Priest het vocale roer mee ondersteund. Die frisse wind zou de band wel eens een stevige duw in de rug kunnen opleveren. 'Twenty Four Seven' klinkt immers waanzinnig overtuigend doordat de popfactor in toom gehouden is en UB40 terugkeert naar de basis: strakke en melodieuze rootsreggae.
Eerlijk is eerlijk. Zelfs fanatieke rasta's zullen moeten toegeven dat het nog steeds popgevoelige UB40 perfecte songs kan maken. Opener 'End of War' bevat eenvoudigweg de meest geniale basriff die het genre in jaren mocht opsmukken. Alsof dat niet genoeg is, mondt het nummer uit in een heerlijk stukje bedwelmende echodub. Het daarop volgende 'Lost and Found' komt al bijna even pittig uit de hoek en zweeft op een zacht bedje van orgelklanken die later transformeren in heuse klassieke instrumenten. Een andere hoogvlieger is 'Rainbow Nation', eveneens voorzien van een ongewoon sexy baslijn. UB40 steekt als vanouds erg veel energie in het vinden van mooie en gevatte melodieën waarmee tijdloze muziek geschreven wordt. 'Twenty Four Seven' slaagt er dan ook in om het zomaar eventjes zeventien (!) nummers lang uit te zingen zonder de aandacht echt te verslappen. Vanzelfsprekend zitten daar een paar mindere momenten in. 'Dance until the Morning Light' is een remake van het bekende 'Israelites'-anthem en wel mooi uitgewerkt in een opgewekte dancehall-versie, maar is toch iets te kitscherig voor een rootsreggae-liefhebber. Ook een erg rijk en warm klinkende Marley-cover 'I Shot the Sherrif' had niet gehoeven, al zorgt een erg strakke blazerssectie hier wel voor vuurwerk. Spijtig genoeg zijn het net deze twee minder momenten waarin de krachtige stem van Maxi Priest bijspringt. Het wordt echter leuker wanneer onder die zoete reggaeklanken de tegen benen schoppende teksten van deze band ontwaard worden. Wat dit betreft spant de door de twee heren van Arrested Development (1 Love en Rasa Don) bijgetreden, extra lange versie van 'Oh America!' de kroon. Met "Oh America, land of belief / everywhere you come you're leaving too many graves" houdt het nummer geen blad voor de mond. Zelfs de iets te vlotte, zomerse ballades waaraan de groep zich in het verleden wel vaker vergreep, krijgen hier een hoekig kantje. 'I'll be Back' heeft een liefdevolle tekstuele invulling, maar waarschuwt met zijn pompende ritmen onderhuids: 'verboden met mijn voeten te spelen'.
Even zag het er zwart uit voor UB40, wanneer het (blanke) boegbeeld zijn pet in de ring smeet eind vorig jaar. Deze plaat is echter een waardig afscheid van Ali Campbell (ook al was het feitelijke vaarwel niet echt vredelievend) en blikt mooi verder in de toekomst. Inmiddels is de wereldtournee al met de nieuwe touwtrekkers in gang gezet. Dat de heren maar niet nalaten om ook in deze regionen tijdig halt te houden en veel muziek te plukken uit dit fijne plaatje.
Meer over UB40
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
