Toen UB40 een reeks monsterhits scoorde met de 'Labour of Love'-albums, verloren ze blijkbaar meteen ook hun street credibility. "Volledig onterecht", zo klaagt de groep zelf nog in een recent interview (en in het nummer 'Freestyler'), waarin ze de (Britse) muziekpers ervan beschuldigt vooringenomen te zijn. Doorgaans zijn dat soort discussies niet erg relevant, en het staat vast dat UB40 zeer goede reggae gemaakt heeft, maar het gênante laatste nummer van deze plaat maakt toch dat de jongens van UB40 beter gewoon over de hele zaak zouden zwijgen.
Genoot UB40 voorheen nog het voordeel van de twijfel, dan riskeert 'Swing Low' - een cover van de negro spiritual 'Swing Low, Sweet Chariot' - ook daar een eind aan te maken. De plantages waar UB40-leden soms hun tijd doorbrengen zijn vast heel wat aangenamer dan die waar dit lied ooit vandaan kwam en het viel dus wel te vrezen dat een gospelkoor niet zou volstaan om deze bewerking geloofwaardig te maken. Het grote drama is echter dat de song ook 'The Official England Rugby World Cup Anthem' is. De bombastische galm op de zang en het koor moeten dus waarschijnlijk vooral de sfeer van een stadion opwekken, eerder dan die van een kerk. Wie zoiets ver gezocht vindt, luistert maar even verder tot de tweede minuut, waar een volwaardig supporterskoor de geluidsband komt vullen met gejoel. UB40 binnenkort gratis bij een bak Jupiler?
Dit onding werpt een schaduw over de rest van het album. En dan zijn er nog wel een aantal valkuilen die UB40 niet altijd weet te omzeilen, zoals een sterke hang naar ergerlijke "positieve boodschappen" (genre "Just be good to each other") en een algemene braafheid. Het is die braafheid die zorgt dat het dancehall-nummer 'Freestyler' niet echt van de grond komt. Ironisch genoeg net een nummer waar de groep de pers aanklaagt: "Me no like dem journalist man / Say We is a white reggae band / Open your eyes no man / You must be blind no man". Het klinkt allemaal nogal tam.
Tot voor de bonusnummers schiet de groep echter wel vaak raak. Al gaat de cleane digitale sound hen niet altijd goed af, een tijd lang doen de elektronische geluiden en zoemende bassen nog denken dat UB40 wel een eigen richting uitgaat en dat het nog wel goed zit met die "artistieke integriteit". Het album begint veelbelovend met 'So Destructive', waar de groep veel dub en wat Arabische percussie bovenhaalt. Ook 'Drop on By' is een voorbeeld van hoe het wel mag. De track opent met spacy geluiden op de achtergrond, en dan valt zanger Ali Campbell in met rustige, bijna gesproken zanglijnen. Een refrein met een geslaagde melodie, zeer verslavend zonder ooit plat te worden, maakt de sfeer compleet. Het métier van een groep die twintig jaar muziek maakt, is hier te horen. Ook 'Just Be Good' is lang niet slecht, met een intro die hoge verwachtingen schept. Helaas valt dan die tekst in...
Als UB40 "terugkeert naar zijn roots" op dit album, zijn dat alvast niet de roots van hun lichtjes geniale debuutalbum 'Signing Off'. Ondanks een paar sterke nummers klinkt 'Homegrown' vaak alsof de groep op automatische piloot werkt. Mag het iets meer gewaagd zijn?
Meer over UB40
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
