Waar Meghan Remy voor haar eerste twee albums helemaal alleen werkte, vormt ze sinds 2010 een studioduo met producer Slim Twig. Het eerste album dat ze met hem opnam was ‘U.S. Girls on Kraak’ (verschenen op het gelijknamige Belgische label) en nu is er GEM op het Britse FatCat waar ook enkele gastmuzikanten hun neus aan het venster mogen steken.
Het resultaat zijn heel herkenbare, vaak kleine, liedjes die het houden bij een simpele strofe-refreinstructuur. Orgeltjes, elementaire gitaar- en drumpartijen en piano’s met een snuifje echo worden samengeperst in een blurry en bij momenten psychedelisch geluid. Overvol wordt het nooit, want Slim Twig perst alles in één blok, alsof hij werkt volgens het back to mono adagium van Phil Spector. De stempel van deze laatste is overigens permanent aanwezig op ‘Gem’, niet alleen in het geluid (zonder naar de beroemde wall of sound te grijpen), maar ook in de stem van Remy. Ondanks het metalige randje dat rond haar zang gelegd wordt door het in meerdere lagen boven elkaar opnemen van de vocalen, ademt ze de onweerstaanbare tienerpathetiek uit die de muziek van de first icon of teen zo eigen was.
De songs klinken bij momenten ontwapenend naïef, zoals in de 60s pop van ‘Work From Home’ of Billy Joe Royals ‘Down in the Boondocks’. Een eerder donkere en afstandelijke gedaante is te horen in het holle en bewust monotone ‘Don’t Understand That Man’ of het logge ‘Rosemary’ waar Remy en Slim Twig het Spector-achtige geluid combineren met een postpunkachtige Unheimlichkeit.
Wanneer de gitaren wat meer naar voor geschoven worden, ontstaat meer rockende nummers als ‘Slimbaby’ en ‘Jack’ (een cover van Brock Robinson). Het semi-groots klapgeluid, de echo van de hamerende piano en de drammende gitaren steken Remy in de outfit van de bad girl op de speelplaats van een nonnenschool. Veel verder dan stiekem roken op de toiletten of wat ostentatief kauwgombellen blazen komt ze niet, maar dat maakt de muziek er niet minder aantrekkelijk en zelfs verleidelijk op.
In alle primitiviteit is ‘GEM’ een mooi uitgekiend plaatje van net meer dan een half uur geworden waarvan de nummers en de sound zich snel in het geheugen van de luisteraar nestelen. En dan gaat het echt niet alleen over de vlotte covers die er op te horen zijn.
