Jawel, ze bestaan nog! Bands die helemaal het adagium 'Do it Yourself' van de oude black metalbands bijzonder hoog in het vaandel houden en zo goed als het kan die oude opnames proberen benaderen. Tyrant is precies zo'n band, die niet alleen duidelijk laat horen dat de klassiekers van Venom, Bathory, Celtic Frost en ander gespuis meer dan eens bij hen thuis in de stereo zitten, maar die tevens de DIY-attitude tot op het bijna absurde doordrijven. Het eindresultaat is althans een meer dan geslaagd plaatje, waar liefhebbers van mooi afgewerkte albums best met een zeer wijde boog omheen lopen.
"When others talk about perfectionism, we talk about simplicity. When others talk about beautifying, we talk about uglifying." De hele opzet van Tyrant zit netjes vervat in die twee zinnetjes. Immers, nergens gepolijst, nergens zwaar met overdubs gewerkt maar zo goed als live in de studio ingespeeld op zo kort mogelijke tijd: dàt is 'Reclaim the Flame'. De band liet zelfs de pauzes en de start van de opnames gewoon op schijf branden, waardoor een luisteraar regelmatig gehoest, het stemmen van gitaren of een kort stukje van een conversatie hoort tussen de songs door. De opnames zelf zijn bijzonder rauw en snijdend, nog steeds voorzien van elk weerhaakje dat mogelijk te vinden was. Maar wat is het verdraaid lekker! De eenvoudige gitaarriffs hakken en scheuren doorheen drie akkoorden, met een overtuiging die de oude Venom en consoorten ook hadden. Een zware punkvibe doordrenkt het geheel en het gebral van vocalist DF Bragman klinkt alsof er een totaal geflipte fanaticus achter de microfoon staat. Ook de drums zijn behoorlijk basic, maar de groove die de nummers hebben werkt enorm hard op de nekspieren. Toegegeven, de titels zijn – volledig in stijl – enorm belegen, maar wat maakt dat uit als dit hele album zo heerlijk retro is dat een mens zich automatisch begin jaren techtig waant, op een concert waar het leer, de pinnenbanden en het bier rijkelijk vertegenwoordigd zijn? Dat het plaatje nog geen half uur duurt, is dan ook zowat het enige minpunt, al is het opnieuw geheel in stijl dat de heren die speelduur gekozen hebben. Dit is zonder meer het vuigste, ruigste en aanstekelijkste album van dit jaar!
Tyrant kwam, zag en schopte de kont van de hordes overgeproduceerde, poppy klinkende black metallers en geeft er een loeier van jewelste op, old school style. Een aantal mensen gaan zich de relevantie van dit album afvragen, maar het leidt geen twijfel dat de aanhangers van de oude black metalbands zich verlustigd in de handen zullen wrijven bij deze brok heerlijke nostalgie.
Meer over Tyrant
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
