Two Culture Clash is een initiatief van Mark Jones en Jon Baker (respectievelijk van de hippe labels Gee Street en Wall of Sound) en is dé veelbelovende naam van een samensmelting van enerzijds grote bekenden van de traditionele reggae- / dancehallscène en anderzijds muzikanten en producers uit de hedendaagse elektronicawereld. Grootheden als General Degree, Tanya Stephens, Big Youth of Barrington Levi worden moeiteloos samengebracht met Jon Carter, Jacques Lu Cont (Rhythmes Digitales, Zoot Woman), Kid 606, Howie B of Roni Size. Dit vrij ambitieuze project levert een cocktail van twee muzikale stijlen, hoewel op Two Culture Clash toch voornamelijk de Jamaicaanse invloeden naar voren komen. Bij momenten voelt het zelfs aan of de moderne elektronica toch niet al té sterk mag doorbreken en dat is spijtig.
De befaamde twee Engelse producers Jones en Baker hebben onder de naam Two Culture Clash hun schouders onder deze plaat gezet en dat is alvast een lovenswaardig feit. Veertien tracks lang worden Caraïbische vibes ondersteund door digitale impulsen. Dat levert soms verrassende resultaten op. Hoewel de vocale raps uitermate dominant zijn en daardoor vooral het ruwe raggakarakter op dit plaatje heerst, is die geperfectioneerde elektronische injectie erg leuk. Zo stuwt Jacques Lu Cont het hippe '... and Dance' met heuse trancegolven de dansvloer op of durft het duo Prassay de prachtige soulstem van Tanya Stephens in te dijken met een diepgaande breakbeat. Helaas werkt die magie niet altijd. Kid 606 had duidelijk zijn creatief dagje niet toen hij het werk van Ward 21 onder handen nam en ook clubdj Jon Carter heeft zijn typische trancestijl duidelijk in de schuif gestoken in plaats van in de studio. Het lijkt wel of vooraf grenzen zijn opgelegd aan dit voornamelijk door raps gedomineerde schijfje en dat is spijtig. Hoewel deze muziek uiterst ritmisch is (en sowieso al tot de dansvloer gericht), lijkt het niet zo eenvoudig om ze naar de eigen hand te zetten. Natuurlijk zorgt een oude rot als Barrington Levi sowieso al voor gedegen dancehall, dus kwaliteit hoeft hier niet altijd onder te lijden. Een kalmer buitenbeentje vormt de gouden tandem Horace Andy / Howie B, die het beiden op rustigere ritmen begrepen hebben. Helaas zijn ook zij met hun triphop versus reggae een weinig overtuigende weg in geslagen. Dé grote trofeeën gaan weg naar het combo West London Deep dat de rootsmuziek van Big Youth omtovert tot een prachtig fanfarenummer met beklijvende dubs en Justin Robertson die als laatste track de gospelzangen van Nadine Sutherland en Ernie Ranglin geweldig laten nazinderen.
Two Culture Clash is een leuk initiatief en heeft soms verrassende resultaten. De combinatie van reggaevormen met moderne elektronische muziek werpt echter niet altijd gerijpte vruchten af en vaak is het de Jamaicaanse import die te sterk domineert. Met een zomerse, frisse uitstraling en een hoge dansbaarheidsfactor is dit plaatje zeker geen misstap, maar het gevoel dat sommige producers hier meer hadden kunnen aanvangen blijft overheersen. Op naar Two Culture Clash Two dan maar?
Meer over Two Culture Clash
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
