Ongelukkig genoeg zal het collectief Tuxedomoon voor het grote publiek het etiket 'new wave' moeten blijven torsen: een erfenis van hun bekende hit 'No Tears'. Enkel fans of kenners beseffen echter dat dit kwartet reeds drie decennia platen maakt, nevenprojecten in het leven roept en goochelt met bizarre geluidsexperimenten, in totaal goed voor meer dan honderd (!) verscheidene releases en dus beter past onder de categorie avant-garde. Ondanks het feit dat de heren momenteel in verschillende landen wonen (Mexico, Griekenland, Amerika en België), lijkt de creatieve explosie nog steeds niet uitgedoofd, zo getuigt 'Vapour Trails'. Deze nieuwste langspeler, die een dertig jarig bestaan van de band inluidt, is tot stand gekomen tijdens een aantal sessies en jams in Griekenland en valt - zoals vaak bij Tuxedomoon - moeilijk vast te pinnen op een muzikale of culturele stijl.
'Vapour Trails' is een soort van soundtrack van het leven, een sfeerprent waar mystiek en helderheid elkaar afwisselen. De plaat biedt een geheel van acht intense momenten en bevat een aangename mengelmoes van erg vreemde klankcombinaties. Blazers en elektronica spelen hier een voorname rol en rijmen erg mooi samen. Ook nu weer staat experiment voorop in een trip die een soort van 'jazz meets blues meets latino meets elektronica' inhoudt. Zo baadt de toepasselijk getitelde opener 'Muchos Colores' in een parmantige, weelderige schoonheid: een langzaam marcherende mexicano-ballade mondt uit in een heldere, felle dialoog tussen trompetten zonder aan introverte kracht in te boeten. 'Still Small Voice', dat er op volgt, is wel een erg manifeste track en een soort van luidruchtige popsong waarin psychedelische, dwarrelende intermezzi van elektronische gitaar, trompet en zinderende effecten het volume stevig de hoogte in stuwen. Plaats dit naast een bijna tien minuten doorwentelende mantra met murmelende, Griekse zang, gehaast pianospel en blitse, zweverige elektronica en de rode draad van 'Vapour Trails is ver zoek. Enkel sfeer en verwondering blijken hier constanten. Verder aarzelt de band ook niet om het diverse, multiculturele bestaan van zijn leden in zijn muziek te laten doorschijnen: een Westers ongeduld ontmoet zowel een grootstedelijke uitstraling als Zuiderse, rustgevende geneugten. Wegdromen in het ijle viool-en trompetspel in afsluiter 'Wading into Love' is toegestaan, maar de neutrale zang van Peter Principle en de lome hiphopritmen die het nummer voortduwen, houden de voetjes toch ook stevig op de grond.
Er bestaat allicht geen mens die deze cd, die bulkt van contrasten, in één zin kan samenvatten. Modern en traditioneel, klassiek en digitaal zijn erg subtiel verweven. Op die manier houdt dit ensemble zijn status als avant-gardekwartet hoog. Ondanks soms vreemde jazzpartijen op piano of blazers, zondigt de cd echter zelden aan overdreven complexiteit. Met een meer dan gezonde dosis creativiteit pakt dit prachtige sfeerplaatje dan ook moeiteloos zijn aanhoorders in.
Meer over Tuxedomoon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
