De avant-gardistische elektronicaband Tuxedomoon komt terug buiten na een opnamesessie in thuisbasis San Francisco. Een plotse wereldtour in 2005 volgde op hun mooie 'Cabin in the Sky', terwijl het daarvoor zo'n zeventien jaar stil was geweest rond de groep. Wederom zorgt dit trio dus voor enige controversie: in de late jaren '70 door met akelige jazzelektronica te goochelen en vandaag door plots terug op te duiken met een groots, hedendaags en vooral erg geheimzinnig project. De plaat is een geheel van gedachtecomposities en –spinsels die op tournee spontaan ontstaan zijn ("Road Movie of the Mind"). Deze improvisatorisch ontsproten muziek wordt momenteel gebruikt door de Griek George Kakanakis die het geheel filmisch tracht te visualiseren. Grensverleggende multimedia en spontaniteit gaan voor een stuk hand in hand. Geen wonder dus dat de cd is opgenomen in de gerenommeerde, in feite afgewerkte 'Made to Measure' reeks van het Crammed label, dat progressieve muziek wil vooropschuiven om inspiratie bij andere muzikanten los te werken.
De 'Bardo Hotel Soundtrack' (geïnspireerd op een film van Brion Gysin) bevat een totaal van twintig experimentele improvisaties en muzikale schetsen waarin klassiek, jazz en futuristische elektronica mekaar ontmoeten. Een voorname rol is weggelegd voor trompettist Luc Van Lieshout, die een geheimzinnige magie in deze muziek plaatst. Die mystiek is overigens ook terug te vinden in de goedgemixte cocktail van sax, klarinet, viool en hoorn die dit trio moeiteloos door tapes, loops en keyboards weeft. Het erg dynamische geheel is veelal instrumentaal, maar soms duiken plots samples van stemmen of spookachtige koren op. Toch blijkt het eindresultaat verrassend sober en sfeervol dankzij een overwicht van de live ingespeelde instrumenten. Met een tijdspanne van één tot twaalf minuten per impressie, komt dit filmische geheel nogal ambientesk over. De donkere totaalsfeer overheerst en verduistert veel neveneffecten, waarin de eigenzinnige mix tussen new wave en jazz verdere ontplooiing kent. Een beweeglijke conversatie tussen sax en klarinet vindt in 'Triptych' tegen een achtergrond van een doorrollende bascadans een doemdenkend karakter, terwijl even later weer een opgewekte viool zich door het geheel heen wringt. Op die manier speelt Tuxedomoon voortdurend op het gemoed, maar respecteert de kracht van 'less is more'. Toch duikt, zonder enige aanwijzing, plots een rommelige live weergave van een cowboyballade op gitaar op ('Airport Blues'). Diversiteit lijkt op de cd geen grenzen te kennen, wat soms voor fijne verrassingen zorgt. Niet dat de operagezangen van 'Prometheus Bound' in een kader van vage klanken en vlagen van blazers echt smaakvol kunnen genoemd worden, maar de instrumentale klezmer die er meteen op volgt maakt veel goed. Hoogtepunt van deze plaat is echter allicht het langdurige, golvende 'Vulcanic, Combustible' dat als een slepend, dromerig klassiek opus in vage flarden passeert. De kracht van afwisselende instrumentale partijen in dit werk spreekt absoluut tot de verbeelding en is een perfect toonbeeld van klassieke ambientmuziek.
Hoewel de achtergrond van de cd lijkt aan te geven dat het hier om 'intelligente muziek' gaat, houdt het verrezen Tuxedomoon het onverwacht mooi en toegankelijk. Op uitzondering van enkele vreemde muzikale sprongen (die het geheel wel boeiend maken), is 'Bardo Hotel Soundtrack' een erg sfeervolle en soms zelfs klassieke plaat. Of dit nu de muziek van de toekomst is, valt enigszins te betwijfelen. De cd is in elk geval wel uiterst mooi en genietbaar en dat is het voornaamste.
Meer over Tuxedomoon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
