Als het al eens een streepje trager mag, dan is men bij het Texaanse trio True Widow aan het juiste adres. De band speelt erg rustig (haast ingetogen) en door hun aanpak worden ze wel eens 'stonergaze' of 'doomgaze' genoemd, aangezien er wat stoner- en shoegaze-invloeden in de muziek zitten. Maar dat gaat wel voorbij aan het feit dat True Widow in geen van beide hokjes past, maar daarentegen lekker stug en eigenzinnig een eigen koers vaart, eentje die gedrenkt is in weemoed en afstandelijkheid.
'Circumambulation' is geen album om op te zetten wanneer men er geen tijd voor heeft, dit is muziek die moet weken, doorsijpelen tot de ziel er van doordrenkt raakt. Met de emotioneel zwaar getinte en haast verziekte atmosfeer die dit kleinood biedt, kan dat geen probleem zijn. True Widow klinkt zwaar, maar dan niet door erg vervormde gitaren, luid te gaan of extreem te zijn in eender welke zin. De band is zwaar door hun minimalisme en etherische melodieën. Het gitaarwerk is erg sober, bijna op het simplistische af. Heel vaak kennen nummers amper anderhalve riff met losse noten die schijnbaar eindeloos worden herhaald, maar die precies daardoor onderhuids gevoeld worden. Het is vreemd om te merken dat zo'n sobere en enkelvoudige aanpak werkt, maar dat betekent dat True Widow erg voorzichtig is in het uitkiezen van de juiste noten en/of riffs. Ook het drumwerk is spaarzaam en rechtdoorzee, soms haast breekbaar. Dat geeft al een eerste aanzet tot zweverigheid, maar dan van de pakkende soort.
Het plaatje wordt volledig gecomplementeerd door de zachte zang van frontman/gitarist DH Phillips en bassiste Nicole Estill. Hoewel Phillips het merendeel zachtjes mag inkreunen, zijn het de sporadische en opvallende bijdragen van Estill die zorgen voor een passende wisselwerking en krijgt de muziek dat onwereldse karakter. Het is breekbaar en voorzichtig, maar klinkt nergens flauw of flets.
'Circumambulation' is een dromerig melancholische plaat van een trio dat opmerkelijk is in zijn eenvoud, maar precies in de uitvoering. True Widow slaagt erin om emoties los te weken en nooit geforceerd dan wel opdringerig artsy te zijn. Een wondermooie 'metal'-plaat? Het bestaat.
