Wie 'troubleman' googelt, komt als eerste uit bij een Amerikaans hardcore- en emo- label. Wat anders te verwachten met zo'n artiestennaam? Antwerpenaar Manu Tzwerm, die zijn huis en heil in Manchester is gaan zoeken, gaat daarentegen voor doodbrave en licht nostalgische poprockliedjes die ook de tweede langspeler 'Suburbia' aangenaam doordeweeks maken, en wel in deze volgorde.
Troubleman lijkt - ondanks zijn naam - aardig zijn best te doen om juist niet op te vallen. De lichtzinnige gitaarpop op dit album leeft in de geest van populaire indiebands als REM, XTC of Prefab Sprout, maar knipoogt nog meer naar de zogenaamde Belpop-klassiekers. Met Luc Vandepoel (The Kids) als nieuw bandlid en Lange Polle (Wolfbanes) achter de knoppen, duikt Troubleman helemaal de vaderlandse muziekgeschiedenis in. Het naar de Beatles ruikende 'Heartaches on Parade' of de romantische titelsong zijn opgewekt, maar ambiëren totaal geen vernieuwing. Dat geldt voor zowat heel deze bewust in een retrokleedje gestoken cd: de twaalf aanwezige nummers zijn degelijk, maar ook ontzettend alledaags. Enkel de man zijn vrij hoge, hese stem springt wat naar voren. Niet dat er enig bezwaar mag zijn tegen jolige gitaarpop met zo'n typisch Vlaamse stempel. Met een zomers skaritme komt 'Suburbia' zelfs erg vrolijk binnen. De kans om hiermee een groot publiek op te bouwen of lang te blijven nazinderen is helaas gering. In combinatie met soms tenenkrullende teksten ("the suburbs cry your name / one last song one last refrain" of "I'm waiting for the sun / just like everyone / a template for some fun") mogen bij deze plaat toch een paar kanttekeningen geplaatst worden. Gelukkig weet Troubleman op een meer bezonken tweede helft een paar keurige singer/songwritermomenten neer te zetten als het mooi met hammond ingekleurde 'The Waiting Game' of zijn wat bitsige, punkgetinte opvolger 'Stabbed in the Back'. Dat neemt niet weg dat 'Suburbia' gerust drie keer na elkaar kan gedraaid worden, zonder dat het zal opvallen.
Gewenst of niet, Troubleman presenteert hier een keurig stukje muzikale gitaarklassiekers. Helaas moet er dan ook geen echte originaliteit verwacht worden, het artwork niet te na gesproken. Haal de man zijn soms net naast de noot klinkende, typische zang weg en er blijft bitter weinig over. Op die manier kan een plaat zichzelf helaas niet bewijzen.
Meer over Troubleman
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
