Het Noorse Tristania is een band die al geruime tijd meedraait en destijds zwaar te lijden had onder iets te snel te groot worden. Nu, het leidt geen twijfel dat een album als 'Beyond the Veil' genreoverstijgend en sterk was, maar het grote probleem was dat de groep telkens opnieuw met die uitschieter moest concurreren. Ook al bleef Tristania best wel degelijke schijven afleveren, het heilige vuur ontbrak toch een beetje. Blijkbaar begint het nu opnieuw meer te smeulen,want 'Darkest White' is een plaat die meer facetten van de band laat zien en daardoor ook meer kan aanspreken dan een paar van hun laatste.
Allereerst is de algehele klank iets rauwer van opzet dan de meer gothic getinte en zwartomfloerste aanpak van de laatste twee à drie schijven. Doordat de gitaren net iets meer weerhaakjes kregen, geeft dat alles een licht progressief gevoel, gemengd met wat steviger uitspattingen. Zo zijn ook de rauwe mannenvocalen een stuk heftiger dan ze in lange tijd waren, blijven de diepe mannenstemmen lekker zalvend en mag frontvrouw Mariangela Demurtas veel meer uithalen en bewijzen wat ze kan. Dankzij de heftiger aanpak, gecombineerd met ingetogen momenten, blijft de spanning beter behouden. Tristania doet an sich niets nieuws, maar de nummers blijven wel goed hangen.
In dat opzicht zou het misschien ook eerder verkeerd zijn om Tristania nog altijd als een volledige metalband te beschouwen, want door de songstructuren en aparte aanpak klinkt het geheel meer als potige en emotionele rock met occasioneel gromzang. Dat is voor de band geen slechte zaak, want op die manier differentiëren ze zich van de concurrentie en dat lijkt hen ook te bevrijden van het overdadig bombastische stramien waarmee ze nog steeds vergeleken worden.
Is 'Darkest White' een opzienbarend album? Dat niet. Het is geen schijf die terstond in de eindejaarslijstjes zal opduiken, maar het is wel opnieuw een goed in elkaar gezet album dat zijn goede momenten heeft, en voor liefhebbers van emotionele rock/metal met een gothic toets best wat kan aanbieden. De band blijft zijn eigen koers varen en daarvoor verdienen ze respect.
