Thomas Gabriel Warrior (née Fischer) is een man die als geen ander weet hoe occulte lyriek en diepste zielenroerselen te versmelten met onaards duistere en tegelijk unieke muziek. De man wist vroeger met Hellhammer en Celtic Frost de muziekindustrie te hervormen en nu met Triptykon doet hij eigenlijk niet anders. Debuut 'Eparistera Daimones' was een ongekend subliem kunstwerk, eentje dat de donkere sound van Celtic Frost's 'Monotheist' verderzette en verfijnde. Opvolger 'Melana Chasmata' zet die weg onverstoord verder en hoewel de verrassing er ondertussen af is, blijkt dat de man alweer recht in de roos zit.
Alles aan het album ademt opnieuw die sfeer van melancholie gemengd met verderf uit. Het artwork is terug van de hand van kunstenaar Hans Rudi Giger. Op zich niet zo vreemd, aangezien Warrior destijds ook al de symbiose zag tussen 's mans kunstwerken en die van hemzelf. Die onmiskenbare eigenheid past hier alweer perfect en hoewel ook andere bands Giger's werken hebben gebruikt, lijkt het pas echt op zijn plaats bij Triptykon. De aardedonkere sound is iets subtieler aangepakt, al dondert het geheel zoals voorheen de onderbroek van het lijf. De ronkende bastonen van Vanja Slajh gekoppeld aan de erg rauwe en tegelijk pijnlijk snijdende (als in mutileren van de ziel) gitaarklank die blijkbaar enkel Warrior en medegitarist V. Santura kunnen creëren, trillen en schuren. Waar 'Eparistera Daimones' het vooral moest hebben van meer langzame pletwalsnummers, gaat hier het tempo al eens de hoogte in. Het beste bewijs is opener 'Tree of Suffocating Souls', dat als een losgeslagen trein binnen komt gedonderd. De oerman-kreten van Warrior boven de stampende riffs en de mokerende drumslagen van Norman Lonhard geven meteen een oplawaai van jewelste.
Maar Triptykon kan ook subtiel meanderend en betoverend zijn. In die lijn ligt onder meer 'Boleskine House', een rustig bedwelmende song over het landgoed van Aleister Crowley. Fragiele, akoestische patronen en een rustig declamerende Warrior laten de geest weg zweven naar met mist omzoomde bossen en meren, waar toch een constante dreiging waart. Kippenvel!
Uiteraard heeft de band nog steeds die aparte fascinatie met de dood. In dit geval nooit als een soortement carnavalesk dwepen, maar een doordachte filosofie. Dat wordt bewezen in het grauwe 'In the Sleep of Death', wat doet vermoeden dat zelfs na de dood er weinig positief rest voor de mensheid. Of in het hamerende epos 'Black Snow', dat bijna letterlijk depressiviteit vat in muzieknoten?
Heeft Triptykon de voorganger overtroffen? Nee. Maar dat 'Melana Chasmata' zonder enige twijfel op dezelfde hoogte staat als 'Eparistera Daimones' en dat dit opnieuw een subliem meesterwerk is geworden: dàt staat buiten kijf. Album van het jaar? Het zal verdraaid weinig schelen.
