Thomas Gabriel Fischer is meer dan icoon: de man is een legende. Het feit dat hij één van de bezielers was van Celtic Frost verdient meer dan respect. Nu blijkt dat sinds de sublieme comeback van 'the Frost' er problemen rezen met een lid en Fischer zag geen andere uitweg dan zijn geesteskind achter te laten. Maar hij liet zich niet kisten en richtte Triptykon op, een monster dat naadloos het vervolg breit op 'Monotheist', Celtic Frost's laatste wapenfeit. Meer zelfs: dit is zonder enige twijfel de meest duistere, loodzware en geniale plaat die een mens aan kan.
De rauwe, ranzige klank van 'Monotheist' is meteen herkenbaar op 'Eparistera Daimones', maar Fischer heeft deze nog verder geperfectioneerd. Door een uitgekiende opbouw van de songs (er werd zomaar eventjes twee jaar aan deze plaat gewerkt) wordt de naargeestige sfeer tot een hoogtepunt gedreven. Opener 'Goetia' is meteen een heuse moloch van een song, die zeer rustig opbouwt en als een ideale soundtrack een beklemmende sfeer oproept. Fischer klinkt als een sjamaan annex hogepriester van de duisternis, en zijn klagende dan wel rauwe zang is meer een lofzang aan het donkere dan iets anders. 'Abyss Within My Soul' gaat op die weg verder, maar is zowaar nog donkerder van toon. Triptykon teert niet louter op logge songs die zich traag maar bijzonder gestaag een weg banen door het hart, het beste bewijs daarvan zijn de geregeld opduikende passages waarbij er dubbele basdrums rollen en de gitaren aan een flink tempo doorkrassen. Het is in wezen heiligschennis om een uitschieter te noteren, aangezien het uitzonderlijk hoge niveau van de bezwerende composities constant hoog wordt gehouden en quasi nergens wordt de luisteraar een adempauze gegund. Ofwel beukt Triptykon iedereen en alles genadeloos omver, ofwel wordt de wereld grijs en monochroom terwijl een druilerige regenbui de diepste krochten van de hel nog een graadje erger maakt. Dankzij de belezenheid van Fischer zijn de teksten opnieuw uitermate interessant voor wie kennis van het occulte wil bijwerken maar geen zin heeft om bijvoorbeeld de volledige teksten van Aleister Crowley te lezen. Maar als het dan echt moet: afsluiter 'The Prolonging' is een episch meesterwerk dat rustig opbouwt naar een allesverschroeiende climax, vergelijkbaar met de triptiek die 'Monotheist' zo weergaloos afsloot.
Zonder enige twijfel is 'Eparistera Daimones' een uitmuntend meesterwerk dat zijn gelijke niet kent: de sfeerschepping zit perfect, het songmateriaal is subliem verwerkt tot een samenhangend geheel, er zit voldoende afwisseling in om boeiend te blijven en de lijzig prekende zang van Fischer is de kers op de taart. Triptykon verplettert de concurrentie op een weergaloze manier.
Meer over Triptykon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
