In 1996 verscheen de eerste cd van Samir Joubran die de wereld deed kennismaken met de fenomenale techniek van deze, toen pas 23-jarige ud (oud) speler. Acht jaar later vormt hij met zijn broer Wissam een duo en in 2005 worden ze vervoegd door de derde Joubran, Adnan. 'Randana' is de eerste cd van het trio ud spelende broers en het lijkt wel alsof de familiebanden op deze cd hoorbaar zijn, want 'Randana' is een opvallend "menselijke" cd geworden.
Het Palestijnse trio klinkt hier niet als een muzikaal curiosum uit het Midden-Oosten dat door overvloedige virtuositeit het publiek verbluft achterlaat, maar toont zich van een uiterst gevoelige en kwetsbare kant. De melodie primeert en wordt traag voortschrijdend gebracht, al dan niet in doorrollende tremolo's. Hierdoor krijgt die melodie alle ruimte om te ademen. 'Misage' waggelt zo als een rit op een kameel, waarbij het geluid nooit volgespeeld wordt en de Arabische melodiewendingen voorspelbaarheid uitsluiten. Door de rust en de beheersing van het trio krijgt deze track bovendien een bezwerend karakter zonder dat er expliciet repetitieve formules moeten worden bovengehaald. Toch wordt in alle sereniteit keer op keer duidelijk welke technische bagage de drie broers hebben. Het exacte samenspel in de kronkelende melodielijnen is bij momenten even verbluffend als ontroerend. Nooit komt het tot een competitie tussen de drie. Iedereen laat ruimte voor de anderen en de manier waarop ze elkaar op het einde van 'Shagaf' aanvullen en bijvallen doet vermoeden dat moeder Joubran haar opvoedend werk prima gedaan heeft.
Hoe sterk de muziek van het trio is, komt misschien nog het best tot uiting in het feit dat de echte virtuoze passages niet als dusdanig overkomen. Ook niet wanneer er in 'Hawas' geregeld serieus plankgas gegeven wordt. De razendsnelle passages worden immers zo vanzelfsprekend en met zo'n loepzuivere articulatie gespeeld dat ze vanzelfsprekend klinken. Dit wordt nog verstrekt omdat de drie de virtuoze lijn nooit doortrekken. Als de toon gezet lijkt voor een stevige spurt, schakelen ze meteen een paar versnellingen terug, bij voorkeur met geladen stiltes waarbij de muziek haar adem lijkt in te houden. Zo zet het trio de tijd geregeld stil, waardoor de duur van de verschillende tracks (van 4 tot 18 minuten) heel relatief en onbeduidend wordt. Het is dan ook niet duidelijk waarom op het einde van 'Safar' een fade-out de track misplaatst moet afbreken.
Het laatste nummer, 'Ahwak', onderstreept de menselijke tendens van deze cd op een heel eigen manier. Het is de enige compositie die niet van de Joubran-broers is en werd live opgenomen in het politiek beladen Ramallah. Wanneer Samir Joubran de melodie begint te zingen, valt het publiek hem bij, niet als een bulderend koor, maar zachtjes, alsof de luisteraars/zangers bang zijn om de broze muziek te beschadigen. Bovendien zet de versnelling die zich even lijkt in te zetten met het handgeklap van het publiek zich niet door. Zoals op 'Randana' geen plaats is voor blinde virtuositeit, zo is ook politieke extase niet aan de orde. En zo is het een album voor de gewone mens, door een buitengewoon trio.
Meer over Trio Joubran
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
