Het Trio BraamDeJoodeVatcher is al jaren een vaste waarde in het jazzlandschap van de Lage Landen. Aangevoerd door Michiel Braam duiken de leden bovendien in alle mogelijke samenstellingen op in de vele projecten van de veelzijdige pianist. Altijd onderhoudend en altijd uitdagend, brengen zij muziek die voor het overgrote deel op het podium of in de studio ontstaat. De slimme, misschien soms wat al te doordachte improvisatie is hun handelsmerk.
Er zijn zo van die termen die je automatisch met artiesten in verband brengt. Analytisch is zo’n woord dat meteen in je gedachten springt als je aan Trio BraamDeJoodeVatcher denkt. Humoristisch is het trio zeker ook. Maar de termen lyrisch en melancholisch worden zelden met deze Amsterdamse muzikanten in verband gebracht. Dat is enigszins anders voor hun nieuwe plaat die tot stand kwam in samenwerking met twee Hongaarse musici en die daarom toepasselijk 'Quintet' is gedoopt. Miklós Lukács en Fereng Kovác verrijken de muziek van Trio BramDeJoodeVatcher met een heel andere, veel emotionelere muzikale traditie. De viool (en trompet) van Kovác en het cimbalom van Lukács gaan daardoor op een heel interessante manier in gesprek met de vaak heel fragmentarische, sterk pulserende stijl van het trio.
Hoewel ook de Hongaren kunnen stotteren, jengelen en krijsen, weten ze de muziek bij momenten bijna een ander register in te duwen door terug te verwijzen naar hun eigen artistieke achtergrond. De lyriek en de melancholie doen op die momenten hun intrede en de band transformeert dan plots tot een Europees consortium van wisselende sentimenten. Nu eens zeer verstandelijk en kordaat, dan eens treurig en verlangend en vervolgens twijfelend en impulsief: de luisteraar gaat, samen met de muzikanten door een heel scala aan emoties.
Geïmproviseerde jazz is altijd toevallig en eenmalig. Trio BraamDeJoodeVatcher toerde, zo meldt de hoestekst, al jaren met dit Q-materiaal; materiaal dus voor een kwintet met een onvoorspelbare bezetting. Overal ter wereld nodigde het trio gasten uit, namen snel wat van de basisideeën door en ondernamen dan samen een muzikale zoektocht. Dat is tegelijkertijd een oneindig en unieke onderneming. Iedere keer is de uitkomst anders. Dat een van die toevallige ontmoetingen nu opnieuw en opnieuw te beluisteren valt, hebben we te danken aan het jonge Hongaarse label BMC Records, dat de krakende cd-markt probeert te veroveren met prachtig vormgegeven albums. Een goede ingeving, want deze Nederlands-Hongaarse ontmoeting is het herinneren meer dan waard.
