'Queskia?' Qu'est-ce qu'il y a? Wat is er aan de hand met dit land? Tricycle, oftewel de muzikale samenwerking tussen een Waal, een Vlaming en een Brusselaar, illustreert hoe rijk de kruisbestuiving over de taalgrens kan zijn. Projecten waarin Franstaligen en Nederlandstaligen naast elkaar figureren ontspruiten er momenteel geregeld en binnen de jazz is een dergelijke trend eigenlijk nooit vreemd geweest. Het Conservatorium van Luik bleek de voorbije decennia immers een interessante kweekbodem voor jazzmuzikanten, waardoor getalenteerde Vlamingen wel over de taalgrens moesten heen kijken om met gelijkgestemde collega's in contact te komen. In het geval van Tricycle ontmoetten accordeonist Tuur Florizoone, fluitist en saxofonist Philippe Laloy en contrabassist Vincent Noiret elkaar echter ook in een gedeelde liefde voor folkmuziek. De derde worp van dit jonge ensemble illustreert dat eens te meer en staat opnieuw op de bres tussen jazz en folk, hoewel improvisatie een substantieel deel uitmaakt van de nummers. In feite zijn het alleen de thema's die Florizoone schreef die dikwijls ontleend lijken aan de volksmuziek, een indruk die nog versterkt wordt door het aanstekelijke geluid van de saxofoon of de accordeon, die ook door ordinaire straatmuzikanten vaak worden aangewend.
De manier waarop 'Positiv' opent, doet bijvoorbeeld sterk denken aan een feeërieke kermissetting. Florizoone, die negen van de tien nummers voor zijn rekening nam, heeft natuurlijk affiniteit met wat er leeft "onder de mensen". Precies zijn voeling voor natuurlijke volksmelodieën maakte zijn soundtrack voor 'Aanrijding in Moscou' een schot in de roos. Het zachtaardige 'Queskia?' of de breekbare pracht van 'Valse des frimeurs' tonen aan de andere kant dat Florizoone tegelijk een rasechte jazzmuzikant is. Men hoort een totaal ander aspect van Tricycle, met name dat van de timide finesse dat geboorte geeft aan een ongecompliceerd lijkende magische sfeer. Sedert 'Orange for Tea' en 'King Size' (met een aantal interessante gastmuzikanten), de twee vorige albums van deze band, is er weliswaar weinig veranderd, maar dat doet niet af aan de charme van alle heerlijke nummers die 'Queskia?' kleuren. Gaande van pittoreske deuntjes over hartverscheurende improvisaties tot zoete ballades: op deze nieuwe plaat heeft het trio zijn kwaliteiten mooi verdeeld en het evenwicht waarmee de nummers over het album verdeeld zijn, is al even subtiel als de tracks zelf. Laloy, Noiret en Florizoone gaan met open vizier met elkaar in dialoog en het album overstijgt het gemiddelde muzikaal-politieke statement met sprekend gemak.
"Weinig nieuws onder de zon" zullen sommigen misschien aanbrengen, maar als amper de derde plaat van dit gezelschap, getuigt 'Queskia?' van een ongewoon grote dosis maturiteit. Tricycle weet welke kant het als groep op wil en hun eigenzinnige muziek klinkt niet vers maar ook niet verouderd. Sprookjesachtig en unheimlich tegelijk, is het met Tricycle's jongste alweer thuiskomen...
