Als Tricky met een nieuwe plaat afkomt, is het altijd maar weer afwachten wat het resultaat is. De duistere muziekpoëet uit Bristol, die ooit in één adem vernoemd werd met stadsgenoten Massive Attack, houdt ervan zich in een duister en mysterieus milieu te begeven. Dat verklaart allicht ook de sigarettennevel waarachter de triphopproducer zich op de albumhoes van zijn negende studiowerk verschuilt. Wie een beetje vertrouwd is met Tricky’s werk, merkt op dat deze cd qua lay-out helemaal de stijl van het onterecht miskende album ‘Blowback’ imiteert, grappig genoeg net de release waarmee de man bewust de popkaart trok dankzij medewerking van ondermeer Cindy Lauper, Alanis Morrissette en de gehele Red Hot Chili Peppers crew.
Ook ‘Mixed Race’ lijkt deze populaire geest wel een beetje uit te dragen. Opnieuw wordt een gastenboek aangelegd, zij het met iets minder prominente namen. Het valt echter op dat het hem hier eerder gaat om erg diverse identiteiten en nationaliteiten. Voor een warm stukje psychedelisch Brits elektronisch geëxperimenteer wordt Primal Screams Bobby Gillespie aangesproken. Wie liever spichtige Jamaicaanse raps en breaks wil, krijgt een stevige kluit futuristische dubstep gepresenteerd met medewerking van de weinig gekende Blackman en Tricky’s jonger broertje M Thaws (‘Bristol to London’). Er zitten zelfs aardig wat Arabische vibes in dit erg diverse album. De Algerijnse luitspeler Hakim Hamadouche weet heerlijk vocaal te zweven in het uptempo dancehallnummer ‘Hakim’, terwijl hij met vingervlug snaargetokkel voor een extra tropisch tintje zorgt.
Het is in elk geval duidelijk dat Tricky zowel van het triphopstempel als van zijn duistere uitstraling af wil op wat hij zijn “meest uptempo plaat ooit” noemt. De meeste van deze songs stoelen nog wel op een op hiphop gebaseerd ritme of gesproken teksten, maar invloeden uit dance, pop of zelfs acidjazz zijn toch niet meer weg te cijferen. Die enkele keer dat de Brit dan nog wel eens voor oude en vertrouwde triphop kiest, schenkt dan ook even verademing. ‘Ghetto Stars’ is met de fabuleuze, broze zang van Franky Riley, digitale strijkertjes, warme basdub en heimelijk sluipende flow een heerlijk stukje drogerende muziek.
Hier tegenover zet Tricky, die zichzelf voor een groot stuk naar de muzikale achtergrond heeft geschoven ten voordele van zijn gasten, een drietal erg weinig overtuigende songs. Het lenen van de wereldberoemde riff van ‘Theme from Peter Gunn’ had een veel krachtiger nummer dan het erg oppervlakkige ‘Murder Weapon’ mogen opleveren.
‘Mixed Race’ maakt zijn naam waar. Een half uurtje lang zwalpt de studiofantast doorheen een erg divers landschap van tien songs. Met een berg goede ideeën, songs en melodieën zorgt Tricky echter weer voor een plaat die helemaal niet opvalt. Hoewel de meeste tracks kleine pareltjes blijken te zijn, gaat een traag doordringende ‘Mixed Race’ toch voor niet meer dan een welgemeende: leuk.
