Wie zich een beetje met hedendaagse dance of hippe, alternatieve clubtoestanden inlaat, hoeft geen vraagtekens meer te plaatsen bij een naam als Trentemøller (maar wel uitroeptekens!). De alom vereerde dj en producer staat immers aan de top van het huidig elektronisch circuit en is een schoolvoorbeeld van hoe Denen goochelen met veelgelaagde, 'emotionele' en fijngevoelige dansmuziek. Trentemøller zweert immers niet bij harde technobeats of beukende bassen, maar bij subtiele ritmes en pulsen, verslavende subbassen en veelgelaagde, rijk gekleurde songs. Een live show van de man staat dan ook gelijk aan een auditieve weergave van het begrip 'vuurwerk' en dat mochten zo'n dikke 25.000 bezoekers op het Roskildefestival in 2007 bevestigen. Dit elpeetje laat alvast proeven van wat zo'n show van de dj inhoudt: een prima combinatie van ingetogen sfeermomenten en uitbundige, verpletterende climaxen.
Probeer Trentemøller niet zomaar in een muzikaal vakje te steken, zo lijkt wel de boodschap. Gedurende een veel te korte weergave van een klein half uur surft de man van minimal elektro tot 80's, van ambient, via breakbeat tot space acid en weer terug. Toch komt daar telkens dat heerlijk zwevende, organische en erg typerende totaalgeluid bij waarmee de dj Jan en Alleman moeiteloos in beweging zet. Goed uitgebalanceerde micro's in het publiek geven het spontane enthousiasme dat een festival als Roskilde vaak overweldigt, mooi weer. Zelfs vanuit de luie zetel of in de wagen staat deze plaat dan ook garant voor een gezonde glimlach. Live trommeltjes die 'Miss You' opkloppen en tijdig wegvallen waardoor de menigte het ritme kan overnemen: het zijn subtiele en doeltreffende kunstjes. Trentemøller zweert graag bij hoogtepunten die op het 'moment suprème' instorten en houdt zijn set zo aardig in balans. Een uitzinnig 'Into the Trees' of het door 'Blue Monday' (New Order) onderbroken 'Take Me into Your Skin' zijn pure smaakmakers die het des te pijnlijker maken dat deze liveset zo snel afklokt. Een erg lieflijk metalofoonmelodietje op het einde van de mix lijkt wel op een troostend excuus waarom de luisteraar zo snel aan zijn lot wordt overgelaten. Als toemaatje zijn immers nog drie bonustracks opgenomen (wat de totale teller op zeven brengt), die echter totaal niet tippen aan het livegedeelte. Mikael Simpsons versie van het poëtische 'Moan' is een toefluisterende triphop met veel waarin de zachte soulstem van Ane Trolle in softe bluesarrangementen wordt gestoken. Kasper Bjørke zorgt voor een remix van 'Vamp' met veel droge, spacy elektrodingen die wel in een discotheek zouden passen maar niet in een hifi-installatie en Gluteus Maximus bewerkt superhit 'Miss You' tot een lang en abstract ritmisch minimum waarin een nogal bizarre kunstziel blijkt te huizen. Geen van de drie kunnen echter tippen aan de subtiliteit van het origineel.
Dit live elpeetje is een heerlijk stukje Trentemøller-weelde. De plaat is een uitstekend visitekaartje voor deze Deen zijn uitmuntende shows en zijn weelderige muziekwereld. Het is alleen ontzettend jammer dat de afmetingen van dit kaartje niet een beetje groter mochten zijn.
