Op het einde van de vorige eeuw woei plots een heerlijk frisse bries doorheen het Britse gitaarlandschap. Waar voorheen de creativiteit wat vastgeroest zat in banale ruzies tussen de clans Gallagher / Albarn was het de verdienste van ene Radiohead om de succesweg te openen met zweverige, gelaagde poprock. Niet veel later volgden vele anderen deze erg vlotte en toegankelijke formule: Muse nam er steviger gitaarwerk bij, Coldplay deed het nóg zweveriger aan dankzij een piano en Travis ... die koos voor vlotte, gevatte popsongs waardoor de geest van The Beatles vrij kon ronddolen. Dat leverde deze laatste groep al handenvol wereldhits op en een grote schare jonge en veelal vrouwelijke fans. Ondanks het feit dat Travis maar vier platen heeft uitgebracht, zijn bij deze alle hits nog eens mooi op een rijtje gezet. Commerciële stunt of niet, het is slechts weinigen gegeven om met zo'n geringe voorgeschiedenis al achttien(!) vlotte meezingers te kunnen presenteren. Bij deze ...
Het is vooral die intieme, vriendelijke stem van sekssymbool Fran Healey die Travis zijn godenstatus bezorgd heeft. Hoewel de band daarmee soms een gebrek aan 'ballen' verweten wordt ("De saaiste van alle post-Britpop bands" dixit Oor), zorgt dit wel voor heerlijk onschuldige muziek. Geen wonder dat sterke nummers als 'Sing', 'Driftwood', 'Turn' of 'Why Does it Always Rain on Me' de groep op deze manier op de wereldkaart hebben gezet. Toch valt uit deze compilatie ook een mooie evolutie waar te nemen waarbij de groep eerst de wilde haren heeft laten uitzwaaien met oudere hits als 'All I Want to Do Is Rock' of 'Happy' om even later over te schakelen op die typische Fab Four composities en klanken ('Tied to the Nineties'). Ooit zijn er dus wel scherpere kantjes aan deze groep geweest, hoewel die vanaf de tweede langspeler 'The Man Who' (1999) al danig afgevijld bleken. 'Singles' slingert dus lekker heen en weer in de tijd en wisselt daardoor ook aangenaam af. Geen nood overigens dat alle nummers niet even bekend in de oren klinken: sommige hits hebben de overzetboot niet kunnen vangen, maar klinken daarom niet minder aangenaam. Verder doet deze verzamelaar exact wat er van verondersteld wordt: een hoop prima poprockhitjes bundelen die netjes drie minuten duren en dus zorgen voor een dik uur zomers vrolijke muziek.
Uitgekiend of niet, deze plaat begint met het aanstekelijke 'Sing'. Kijk, dat is nu net een samenvatting van het gevoel dat het komende uur in de luisteraar zal spelen: luidkeels meezingen of heerlijk mee neuriën? Dat de nieuwe single 'Walking in the Sun' hier ergens tussen verborgen staat of dat voor de fans zelfs een eerder onuitgegeven nummer ('The Distance') deze plaat mag afsluiten zal geheel niet storen, maar vervolmaakt wel heerlijk het ongetwijfeld grote marketingsucces. De wereld is klaar voor een volgende lading langspelers.
Meer over Travis
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
