Het klinkt misschien een beetje ambitieus voor een groep die maar één echte doorbraaksingle achter de rug heeft, maar deze liveplaat van Train uit San Francisco is toch een heel leuk hebbeding. Het is geheel onterecht dat deze band na drie veelverkochte platen maar weinig vaste voeten op het Europese vasteland krijgt. Train presenteert immers megalomane stadionrock en combineert feilloos Counting Crows, Live en INXS zonder daarom aan eigen identiteit te verliezen. Onder aanvoering van de charismatische frontman Pat(rick) Monahan speelt deze groep de pannen van het dak van het WorkPlay Theatre in Birmingham, Alabama. Dankzij de aanwezigheid van een meute gillende meisjes is 'Alive at Last' dus een mooi visitekaartje van dit vijftal.
Charisma, kracht en zelfzekerheid worden in mooie, meezingbare gitaarpopliedjes genesteld. De melodieuze, potentiële hits die Train feilloos speelt zijn overigens stuk voor stuk erg vlotte songs die af en toe voor spervuur zorgen dankzij mooi ingenestelde solo's van gitaar of orgel. Platgetreden paadjes met voorspelbare songstructuren worden bewandeld op toch een geheel eigen, overtuigende wijze. Deze groep speelt duidelijk een vooraf gewonnen thuismatch. Zo neemt de handenklappende, meezingende menigte vaak het heft in handen, laat Train zijn eigen inbreng achterwege en krijgt het geheel nogal een gospelachtig, devoot karakter. Deze rockregistratie met gillende meiden is oerdegelijk werk. Reeds vanaf opener en tweede bescheiden hitje 'Calling All Angels' (een ode aan het aanwezige publiek), gaan alle registers open. Dankzij de weergave waarbij ook het publiek af en toe naar voren wordt getrokken, is het wel een beetje gissen of er nu vijftig of vijfduizend fans in de zaal zaten, maar de intieme, heerlijke toewijding van het publiek blijft ontegensprekelijk groot. Zo draagt deze plaat de uitstraling van een bootleg, maar bezit ze de geluidskwaliteit van een studio-opname. Met zijn warme stem en sexy uitstraling heeft prins Monahan niet veel uithalen als "I'm in an incredibly good mood" of "I tried to be the sexy lovegod but I can't" nodig om honderden hartjes te veroveren. Train is een bom. Het afsluitende hitje 'Drops of Jupiter' of de cover 'Stay With Me' van The Faces gooien enkel maar meer olie op het hete vuur. Lang geleden dat passie zo mooi op een plaat is weergegeven. Twee bonustracks die wél uit de studio komen (en waarvan eentje mee op de Spiderman II soundtrack staat), zijn overigens een leuk maar niet echt noodzakelijk extraatje.
'Alive at Last' mist zijn doel niet: het doet de luisteraar opschrikken en afvragen waarom hij / zij nog niet eerder op een concert van Train geweest is. Dit voortreffelijke schijfje verschaft dus hopelijk een uitvlucht voor de groep om toch regelmatig goede concerten in deze contreien te komen geven. 'Degelijk' is in elk geval een understatement.
Meer over Train
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
