Een aantal jaren terug werd Trail of Tears gezien als een grootse opvolger of evenknie van het Nederlandse Within Temptation. Dit Noorse collectief grossierde namelijk ook in mooie, emotionele gothic metal met een leuke afwisseling tussen zalvende vrouwenzang en een brute mannenstem. Within Temptation is daarna steeds populairder geworden, maakte de nummers eenvoudiger en liet de mannelijke zang achterwege. Trail of Tears deed precies het omgekeerde: met elke release werd deze band extremer, de zangeres werd uit de groep geknikkerd en vervangen door Kjetil Nordhus, die met zijn heldere zang mooi weerwerk vormt tegen het ruwe gebrul van Ronny Thorsen. De kwaliteit van de muziek heeft in elk geval niets te lijden onder de koerswijziging, integendeel.
Vandaag de dag kan niemand Trail of Tears nog beschuldigen van opportunisme, van mee te willen springen op de kar van gothic metal. In plaats daarvan heeft deze groep bewezen dat ze best hun mannetje kunnen staan zonder een lieflijke zangeres en staan hun nummers als een spreekwoordelijk huis. 'Free Fall Into Fear' laat in elk geval een veel ruwer Trail of Tears horen dan de goegemeente gewend is. Opener 'Joyless Trance of Winter' laat wat dat betreft geen twijfel bestaan over de intentie van Trail of Tears om voluit het gaspedaal in te duwen en brutaliteit naadloos te koppelen aan emotie. Het drumwerk schakelt regelmatig naar hogere versnellingen, de gitaren snijden als gloeiende staven door een muur van vlees en boomlange frontman Ronny Thorsen krijst, schreeuwt en bromt als nooit tevoren. Het is overigens al miserie wat de klok slaat op deze plaat, tekstueel gezien dan toch. Titels als 'Drink Away the Demons', 'Watch You Fall' of 'Carrier of the Scars of Life' laten wat dat betreft weinig aan de verbeelding over. De muziek van Trail of Tears is tegenwoordig, ondanks de inbreng van een fikse lading keyboard, ruw en hard te noemen. Zo zeer zelfs, dat in sommige gevallen Trail of Tears de intensiteit van een opgefokte death metalband begint te krijgen. Wat de band onderscheidt van de massa, is de inbreng van Kjetil Nordhus. Wie deze man zijn werk reeds kent van Green Carnation weet dat hij beschikt over een mooie heldere stem. Zijn passages vormen het tegengif tegen de overdosis geweld die deze plaat in zich meedraagt. Dat contrast maakt net het sterkste punt van Trail of Tears.
In elk geval, Trail of Tears bewijst met 'Free Fall Into Fear' alvast dat ze niet voor één gat te vangen zijn en dat hun prille succes met de eerste twee platen geen gelukstreffer was. De band laveert steeds verder weg van de eerder traditionele gothic metal en zoekt nieuwe invalshoeken om met nieuwe dingen op de proppen te komen. Die missie is geslaagd als 'Free Fall Into Fear' losbarst. Het is nu te hopen dat Trail of Tears zijn eigenzinnige weg verder zet.
Meer over Trail of Tears
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
