'Boulevard de l'Indépendance' kan worden beschouwd als een soort 'best of' van de afgelopen tien jaar van het oeuvre van Toumani Diabaté en zijn Symmetric Orchestra. Tegelijkertijd is het ook weinig waarschijnlijk dat de komende tien jaar nog een dergelijk straffe cd in dit genre zal worden uitgebracht. Dit album sprankelt, schittert, beroert en betovert. De luisteraar waant zich te midden van een enthousiast spelend orkest op een warme, zwoele zomeravond met een verfrissend briesje en ondergaande zon, terwijl steeds meer mensen hun huis uitkomen om mee te jammen, dansen, zingen en klappen.
Toumani Diabaté is niet de zanger van het Symmetric Orchestra, zoals misschien verkeerdelijk kan gedacht worden. Wel schrijft of herwerkt hij de nummers van het album op zijn kora, een soort luit met 21-snaren die eigenlijk vooral als een harp klinkt. Verder is hij ook de dirigent van het Symmetric Orchestra. In totaal doen er meer dan 50 verschillende muzikanten hun intrede.
De naam 'Symmetric Orchestra' komt van de typerende balans die Diabaté en zijn orkest weten te vinden tussen heden en verleden. Het is fascinerend hoe ze erin slagen de positieve en authentieke kant van de traditie met eigentijdse elementen te mengen. Oeroude Afrikaanse instrumenten als de kora, ngoni en balafon worden vlekkeloos gecombineerd met elektrische guitaren, bassen en een drumkits. Traditioneel overgeleverde nummers worden in een nieuw kleedje gestoken, terwijl nieuw geschreven songs een traditioneel arrangement krijgen.
De sfeer zit er meteen in vanaf het eerste nummer 'Toumani', met naast het briljante getokkel van Diabaté, een zeer opzwepende ritmesectie en een nadrukkelijke inbreng van de legendarische jazzsaxofonist Pee Wee Ellis. Vervolgens krijgen we het titelnummer 'Boulevard de l'Indépendance', een herwerkte Malinese traditional die iets rustiger is en waar vooral de opmerkelijk mooie dialoog tussen het vrouwelijk en mannelijk gedeelte van het koor de aandacht trekt. Het vervolg van de cd wisselt uiterst dansbare up-tempo nummers af ('Ya Fama', 'Single') met tragere, intiemere songs ('Mali Sadio', 'Wasso', 'Mamadou Diaby'). Twee nummers verdienen nog extra aandacht. 'Africa Challenge' is een Afrikaanse interpretatie van salsa in een lange jam met vele virtuoze solo's. Maar de mooiste solo van het ganse album is die van Diabaté zelf in het wondermooie 'Tapha Niang', ondersteund door ritmisch geklap en een warme blazersectie.
Zo blijft de cd bekoren tot de laatste seconde. Toumani Diabaté is de Jimi Hendrix van de traditionele muziek. Zowel qua virtuositeit, vernieuwende invloed als het feit dat het live zo mogelijk nog twintig keer geweldiger moet zijn.
Meer over Toumani Diabaté's Symmetric Orchestra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
