De jonge Filippijnse Afro-Amerikaan Chazwick Bundick is de man achter het veel aanlokkelijker klinkende Toro Y Moi (hij deed letterlijk alles op en rond de plaat). Via een studie grafisch design besliste hij zijn wereld uit te bouwen in het muzieklandschap. Zo kwam hij vanaf 2009 op de proppen met enkele EP’s en in 2010 voegde hij daar een eerste album aan toe (‘Causers Of This’). Tot dan kon hij zich een prominent lid noemen van de chillwave beweging. Dit is een genre van verknipte en verplakte muziek op basis van loops, elektronica en samples die onder sterke invloed van de New Wave staat. Met zijn tweede album gooit Toro Y Moi het roer evenwel helemaal om. Met chillwave enkel nog in de achteruitkijkspiegel kiest hij op ‘Underneath The Pine’ resoluut voor aanstekelijke zonovergoten popmuziek die lijkt te baden in de westcoast traditie van de late jaren zestig en de daarop volgende jaren zeventig en met hier en daar een gepaste toets soul. Het is dan ook niet vreemd dat hij nu – spaarzame uitzonderingen niet meegerekend – eensgezind koos voor tastbare instrumenten (drum, gitaar, bas, synths).
Het vergt een paar luisterbeurten om het zanderige laagje van ‘Underneath The Pine’ weg te vegen. Dan komt evenwel de pure poplaag volledig bloot te liggen. Na de fraaie zweverige ‘Intro/Chi-Chi’ – waarmee zijn debuutplaat bovendien een laatste knipoog krijgt – volgt ‘New Beat’ meteen het voorbeeld van iemand als ‘The Whitest Boy Alive’, wat wil zeggen: een popnummer gedragen door synths. In nummers als het dromerige ‘Go With You’ en het verrassend kille ‘Light Black’ is het dan weer eerder Atlas Sound dat komt boven drijven.
Toch is de algemene sfeer – zoals hierboven gesteld – er één van zomerse retropop. Een kanjer in de stijl is ‘Before I’m Done’. Uitdeinende synths met daarboven sporadisch wat gitaar, drum en een ingetogen stem creëren een haast loom, edoch uiterst aangenaam melancholisch klankenpallet. In dezelfde periode kan ook de basis van het frivolere en zeer frisse ‘Still Sound’ – lekker radiovriendelijk bovendien – gesitueerd worden. Dit is één van de nummers waarin Bundick bewijst dat hij op meesterlijke wijze melodieën kan vormen, hier voor de volledigheid voorzien van de nodige toeters en bellen uit zijn elektrowinkel.
Ondanks het feit dat de meeste nummers min of meer dezelfde sfeer ademen en op eenzelfde basis gestoeld zijn, zit de sterkte vooral in de afwisseling, waardoor het geheel steeds blijft boeien. De reden hiervoor is ondermeer bij de productie te zoeken – die Bundick trouwens voor eigen rekening nam – waarbij nagenoeg alle nummers een andere benadering kregen. Zo is het ene meer popgetint en bevat een eerder traditioneel popinstrumentarium (‘Got Blinded’), elders voorzag hij nummers van elektrotierlantijntjes (‘How I Know’) of via meerstemmigheid werkt hij een haast liturgische sfeer op (‘Elise’).
Voor de aanhangers van chillwave is het zonde dat Toro Y Moi hen met zijn klankgeknutsel grotendeels de rug toekeerde. Daartegenover staat wel dat de liefhebbers van uitgesponnen warme retropop zich gelukkig mogen prijzen. ‘Underneath The Pine’ is namelijk een mooi gevarieerde en tevens erg aanstekelijk klasseplaat geworden die bol staat van fris klinkende melodieën.
