Tormod Flaten, eerste euphonium bij de Noorse brassband Eikanger-Bjørsvik, is zonder twijfel een van de beste euphoniumsolisten ter wereld. In zijn vaderland Noorwegen slaagde hij er in als student aan de Grieg Academy van de universiteit van Bergen om als eerste koperblazer tot tweemaal toe de allerhoogste score te behalen. Na deze studies volgde hij nog een opleiding trombone, compositie en arrangement en momenteel volgt hij tevens een dirigentenopleiding. Zijn eerste solo-cd 'Flight' uit 2002 was een staaltje van zijn kunnen met o.a. 'Vallflickans Dans' en de première van Aagard-Nilsens 'Two Insects'. De opvolger 'Norwegian Euphonium' bevestigt zijn klasse.
Behalve de vier composities met Eikanger brengt hij drie werken begeleid door de Bergen Symphonic Band en eentje met percussionist Craig Farr, 'Sonata de Camera'. Opener 'Vintage', speciaal voor het instrument geschreven, is sinds de eerste opvoering in 1991 terecht uitgegroeid tot een klassieker in het euphoniumrepertoire. Na een trage inleiding volgt via een dissonante overgang een mooi allegro die met een cadenza uitmondt in een virtuoos slot. Na Griegs romantische 'Ved Rundarne' volgt de bijzonder lichte jazz wals 'Daydream' van Frode Thingnæs, een trombonist die nog met Thad Jones speelde en die het werk in 1985 schreef voor een euphoniumcollega. Heel wat minder vlot in het oor ligt het weliswaar knappe 'Sonata de Camera' waarin Flaten op percussie de assistentie krijgt van de componist van het werk. Craig Farr schreef eerder al 'Larghetto for Euphonium' dat op Flatens debuut te vinden is. In de uitvoering laat Flaten zich naar eigen zeggen beïnvloeden door de zogenaamde gonzojournalistiek van Hunter Thompson, een vorm van door woede en drugs aangestuurde vorm van journalistiek, waarbij de schrijver zichzelf tot essentieel onderdeel van het verhaal maakt.
Van de werken met Eikanger is Martin Ellerby's 'Euphonium Concerto' het belangrijkste. Het werk bestaat uit vier delen en is fysiek en technisch een van de zwaarste werken uit het euphoniumrepertoire. Het eerste deel 'Fantasy' bevat zowel heftige, virtuoze als trage, lyrische passages, terwijl het 'Capriccio' presto gaat met een stevige bijdrage voor euphonium en slagwerk. Het derde deel 'Rhapsody (for Luis)' is een idyllische oase van rust tussen dat tweede en vierde jazzy maar snel gespeelde deel. 'Diversions' en is een van de hoogtepunten van deze cd. Ook de moeite waard is 'I Himmelen', een van de mooiste hymnes uit de Noorse traditie, waar Flaten in een zelden gehoorde beheerste, zangerige stijl soleert. In dezelfde rustige stijl ligt het arrangement van het bij ons ongekende popnummer 'Michelangelo'. De cd eindigt in een climax met het prachtige 'Fantaisie Originale' van Simone Mantia, die eind negentiende eeuw nog even trombonist was in de band van John Sousa. Euphonium- en baritonspeelster Margaret Antrobus, ex-muzikante bij de YBS Band, bewerkte het stuk. Flaten voegde er nog enkele duizelingwekkende cadenza's aan toe die de cd mooi besluiten. Veel artiesten sukkelen om met de opvolger van een geslaagd debuut te bevestigen, maar daar heeft Tormod Flaten aan 'Norwegian Euphonium' te horen weinig last mee gehad.
Meer over Tormod Flaten
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
