Tord Gustavsen is een naam die tegenstanders van het karakteristieke jazzgeluid bij label ECM wel eens laten vallen ter illustratie van artiesten die telkens weer dezelfde tristesse botvieren, op onpersoonlijke en oninteressante wijze en dit plaat na plaat. Door een breed publiek wordt de Noor nochtans op handen gedragen: zijn "sfeermuziek" benadert inderdaad het cliché van de breed uitwaaierende Scandinavische landschappen met groen zo ver het oog reikt, en brengt duidelijk hulde aan de melodie binnen een vrij traditionele improvisatiecontext. Groot geworden met zijn trio bracht Gustavsen, in een poging meer kleurrijk uit de hoek te komen, eind 2009 een album uit met een heus ensemble om zich heen. Een totaal ander geluid leverde dat echter niet op. Deze keer exploreert de toetsenist de kwartetvorm, waarbinnen een conventioneel pianotrio aangevuld wordt met de tenorsax van Tore Burnborg. Die laatste tekent voor soortgelijke mijmerende, meanderende lijnen als Gustavsen zelf, nog extra geaccentueerd door een wat getormenteerde klank, die hoewel niet hoogst origineel toch een persoonlijke toets toevoegt.
Gustavsen dankt zijn populariteit niet alleen aan zijn toegankelijke muzikale vertelkracht, maar ook in belangrijke mate aan de ritmesectie. De contrabas van Mats Eilertsen is een rots in de branding, terwijl Supersilent-drummer Jarle Vespestad voor ingetogen vuurwerk zorgt door met zachte roffels of delicaat gewriemel de pianist vooruit te duwen. Gustavsen zelf blijft echter de centrale spil waarrond 'The Well' draait: hij legt in dialoog met Brunborg af en toe een zacht wringend akkoord neer, dat hij later terug oplost, om van daaruit naar een nieuwe spanning te evolueren. Op die manier laat hij de luisteraar voortdurend heen en weer gaan tussen een staat van spanning en ontspanning, over elf nummers heen met thematisch materiaal dat blijft hangen, maar waarvan de emoties onderling toch inwisselbaar blijven. In zijn eigen improvisaties legt Gustavsen dan weer de nadruk op betekenisvolle stiltes en ontwikkelt hij lijnen die zelfs voor de leek goed volgbaar zijn, terwijl ook de meer doorwinterde liefhebber door uitstekende vondsten wordt meegevoerd.
'The Well' had het album kunnen zijn van de nieuwe wending, maar daar kiest Gustavsen klaarblijkelijk niet voor. Hij is kennelijk blij met het publiek dat hij tot op heden wist te bereiken en maakt daarom een album in de lijn van de vorige, zonder een karikatuur te maken van zijn eigen stijl. Dat niet iedereen hier warm voor zal lopen staat vast, maar tere zielen die houden van muziek die zich langzaam voortbeweegt en onderweg heel veel beschrijft, zullen in de wolken zijn. Tord Gustavsen heeft niet voor niets een patent op sfeerjazz om bij weg te dromen.
