Een belangrijke rol op 'Lou Etendue' van de geluidskunstenaar Toog is weggelegd voor gesproken woord, overwegend in het Frans door de musicus zelf en tweemaal in het Engels door (onder meer regisseuse) Asia Argento. Toog werd geïnspireerd door de poëzie van Guillaume Apollinaire, in het bijzonder de gedichten aan zijn onbereikbare liefde, Lou. Het andere thematische kernpunt op de cd is de terreuraanslag van september 2001, zonder welke dit album volgens de maker niet ontstaan zou zijn. Middels woord en klank wordt gepoogd de twee lijnen met elkaar te verbinden. De jonge laptopmuzikant Digiki tekende voor de productionele assistentie bij de uitwerking van dit concept.
'Lou Etendue' is een samenhangend en toch afwisselend geheel geworden van ruim een half uur lang. Het handelt – in een notendop – over het naar de achtergrond verdwijnen van bedreigingen die de rest van de wereld in de greep hebben, doordat persoonlijke ervaringen op het amoureuze vlak nu eenmaal meer de aandacht kunnen opeisen. In dat kader is er veel plek voor zachte, dromerige melodietjes; vaak worden die op een aarzelende manier gedeconstrueerd of met geluidseffecten doorspekt. In ongeveer de helft van de gevallen gaan deze elektro-akoestische schilderijtjes gepaard met overpeinzingen (bijvoorbeeld in 'Par Tous les Temps') en/of poëzie ('Les 9 Portes'). Hier en daar wagen de Toog en Asia zich ook aan zang, wat hem niet onaardig afgaat, maar bij haar eerlijk gezegd geen succes is. De valse fluisterzang is vooral erg zonde van de mooie harmonica-achtige akkoorden in 'Ugly Ducklings', verder een van de meest muzikale en beste werkjes.
Middenin het album, na enkele zachte elektronische liedjes, komt de harde digitale discopunk van 'Terroriste' als een klap in het gezicht; een verrassende track in de muzikale context. Over de hele speelduur is 'Lou Etendue' een veelkleurig geheel: Toog heeft met ingetogen pianospel, akoestische gitaar en digitale experimentatie dan ook aardig wat pijlen op de boog. Dit combineren van verschillende geluidsbronnen komt het best uit de verf in 'Boite à Musique', waar vier melodielijnen (slaapliedje, strings, synthbas en piano) over elkaar heen tuimelen in een mooie net-niet-harmonie. Ook leuk: 'Etendue', een track beginnend met elektrisch pianospel op zachte hiphopbeats, die na een minuut blijft haken in een minimale Herbert-achtige 4/4-groove. Waar je sommige tekstuele bijdragen na een aantal luisterbeurten wel genoeg gehoord hebt, maakt vooral dergelijk afwisselend spel van klankkleuren en ritmes dit album tot een luisterervaring die niet gauw verveelt.
Meer over Toog
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
