Een van de interessante albums uit het oeuvre van Tony Malaby betreft het in 2003 verschenen 'Apparitions', waarop de saxofonist te horen is in het gezelschap van een bassist en twee drummers. In deze hoogst ongewone bezetting dobbert Malaby op een ritmische zee die naar eigen zeggen aanvoelt als "the most comfortable couch". Wat toen werd beschouwd als een geslaagd experiment is voor de saxofonist ondertussen een vaste formule geworden, die op het onlangs verschenen 'Voladores' opnieuw tot opmerkelijke dingen leidt.
Met uitzondering van een drummerswissel (John Hollenbeck heeft de plaats ingenomen van Michael Sarin) is de bezetting op 'Voladores' dezelfde als die op 'Apparitions'. Bassist Drew Gress en drummer Tom Rainey zijn opnieuw van de partij en vormen wederom een weergaloze tandem die met onvoorstelbaar gemak door de vele tempowisselingen raast. Hollenbeck bedient zich naast zijn drums en cimbalen eveneens van een hele reeks kleine percussie-instrumenten, waardoor er slechts op enkele goed uitgekozen momenten sprake is van de verwachte (en door sommigen misschien onterecht gevreesde) dubbele drummuur.
Met twee drummers in een band denken vele jazzliefhebbers misschien automatisch aan een paar albums uit het einde van Coltranes carrière, zoals 'Meditations', waarop Elvin Jones en Rashied Ali elkaar onophoudelijk rond de oren meppen. Dat is zeker niet het geval met Tom Rainey en John Hollenbeck op 'Voladores', want zoals eerder gezegd is die laatste zijn aandacht ook op andere instrumenten gericht. De messen worden weliswaar af en toe geslepen in 'Dreamy Drunk' en 'Old Smokey', waarbij de groep niets dan een spoor van verschroeide aarde nalaat, maar er is meestal toch opvallend veel ruimte aanwezig in de muziek van dit viertal. Vooral wanneer Malaby de sopraansax ter hand neemt krijgt de muziek een transparanter karakter, wat niet betekent dat de groep hier volledig in de kaarten laat kijken. In het geniale maar helaas veel te korte 'Sour Diesel' zweeft Malaby (bijgestaan door Hollenbeck op melodica) over het ritmische pingpongspel van Rainey en Gress, wat leidt tot een steeds nerveuzer wordende sfeer die verrassend wordt afgebroken na vier minuten.
Van de elf tracks werd er slechts eentje niet door de saxofonist geschreven. 'Homogenous Emotions', waarmee de plaat wordt geopend, is een compositie van Ornette Coleman die nog nooit op plaat werd gezet. Deze primeur mag er best wezen want hoewel die niet echt een ballad is, komt het met zijn rubato-karakter toch in de buurt van de klassieker 'Lonely Woman', met de hese toon van Malaby op tenorsax in een hoofdrol. De publieklievelingen op 'Voladeres' zijn echter vooral de tracks waarop de vier musici gevat weten te reageren op elkaars impulsen. In 'Old Smokey' zijn dat vooral Rainey en Gress, die hier hun onnavolgbare klasse tonen met loepzuivere tempowisselingen. Deze kleurrijke ritmemozaïek spoort Malaby aan tot enkele snedige uithalen, vooraal wanneer Hollenbeck er nog een schepje bovenop doet met een tweede drumpartij.
Percussie en ritme domineren 'Voladores' van begin tot eind. Van het subtiel geritsel van keukengerei in 'East Bay' tot de indrukwekkende drum- en percussiebattle van 'Los Voladores' vormt het de basis van elke track. Dat is niet vanzelfsprekend en heeft vaak als gevolg dat de muziek zijn geheimen pas prijs geeft na meerdere luisterbeurten. Maar voor de geïnteresseerde luisteraar mag dit geen enkel obstakel vormen om tot de kern van dit fantastische nieuwe plaatje van Tony Malaby te komen.
Meer over Tony Malaby's Apparitions
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
