Een vlotte wip uit haar thuisstal Arista en wat gezondheidsproblemen hebben Toni Braxton drie jaar relatieve rust en stilte bezorgd. Gelukkig heeft dat geen afbraak gedaan aan haar zwoele en gepassioneerde r&b-stijl en anno 2006 voelt de schoonheid zich weer sterk en vrij genoeg om met 'Libra' opnieuw de MTV-cultuur te overstelpen. Deze plaat glijdt binnen als zoete koek en laat mooi zien wat het genre vandaag de dag zoal inhoudt: een combinatie van zwoele liefdesballades en meer stoere, krachtige vrouwenhiphop.
In haar nieuwe label, Black Ocean, lijkt deze sexy schoonheid goed te gedijen. Met 'Libra' levert ze een erg uitgebalanceerd, weldoordacht product af. Een klein vleugje funk, wat filmische effectjes (in single 'Take this Ring') en (in ondermeer de andere single 'Please') wat up-tempo songs kunnen echter niet verhelpen dat de plaat nogal zoet overkomt. Zachte strijkerpartijen of wandelende pianomelodieën zijn risicoloos ingebed in de warme r&b-deken die deze plaat bevat. Dat heeft natuurlijk mede te maken met een erg glad eindgeluid zonder enige weerhaakjes, afkomstig van echtgenoot Keri Lewis, samplemeester Rich Harrison en kwaliteitstechnicus Scott Storch: grootheden die ondermeer Jennifer Lopez, Beyoncé, Lil' Kim en Snoop Dogg muzikaal vorm gaven. Aan befaamde medewerkers is er dus geen gebrek. Helaas ontbreken sterke zanglijnen, verslavende refreinen en gevatte melodieën om echt van een grote r&b plaat te spreken. Met haar liefdevolle, zweverige stem als centraal gegeven sust vrouwe Braxton de luisteraar moederlijk toe waardoor de aandacht dreigt te verslappen. De sexy loungepartijen waarin digitaal bewerkte strijkers de opwippende beats kalmeren, golven te oppervlakkig verder. Daardoor blijft niet één nummer in het geheugen gegrift. Dan neemt niet weg dat enkele muzikale hoogtepunten zich opdringen, zoals het zwoele loungenummer 'Suddenly', dat met zijn lichte jazzsax zo ontsnapt lijkt uit Braxtons doorbraakplaat 'Secrets'. Andere memorabele momenten zijn het kordate 'Finally', dat dankzij de behandeling van The Underdogs' Antonio Dixo een stevige hiphop neerzet en het nogal verkapte 'Trippin' (That's the Way Love Works)' dat met tekstlijnen als "I say where the hell you going / and you say I'm getting up out of here / and I say you ain't going no where ..." een stoer, feministisch statement bevat. Naarmate deze lange plaat vordert, verglijdt ze echter meer en meer weg naar onopzichtige r&b en het wordt een raadsel waarom vrouwe Braxton ervoor gekozen heeft om met melige bijdragen als 'I Hate You' of 'Long Way Home' nog enkele bonustracks te voorzien. Sfeer blijft een constante dankzij stevige productiehanden, maar de inhoud wordt soms mooi verdoezeld.
In haar 37ste levensjaar lijkt Toni Braxton op muzikaal gebied moederlijk volgroeid. Haar specifieke, expliciete stem is lieflijk gekalmeerd en wordt ingebed in een warme productionele deken van zwoele r&b. Met 'Libra' levert ze een fijne, maar weinig opvallende plaat af. Zoals titel en songteksten laten uitschijnen, voelt deze dame zich echter op en top en is ze nog niet meteen uitgesproken. Afwachten maar.
Meer over Toni Braxton
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
