Een van de verdiensten van de barokwereld is het opnieuw ontdekken van barokke componisten die sinds hun dood nagenoeg vergeten zijn. De revival van de Italiaanse laat-barok, denk maar aan de opera's van Antonio Vivaldi, is dan ook volledig het resultaat van ensembles als het Franse Ensemble 415 die in archieven doken en voor wereldpremière uitvoeringen zorgden van muziek die sinds het begin van de achttiende eeuw niet meer gespeeld werd.
De muziek van Tomaso Albinoni valt perfect in die categorie. Albinoni leefde niet van zijn muziek (hij was de zoon van een Venetiaanse papierhandelaar en nam het bedrijf van zijn vader over) maar zijn naam was tijdens zijn leven bekend genoeg. Bach, nooit ongevoelig voor de charmes van de Italiaanse barok, gebruikte enkele van zijn thema's als basis voor eigen fuga's of als oefeningen om aan zijn studenten mee te geven.
De '6 Sinfonie & 6 Concerti à cinque' dateren uit 1700 en behoren tot Albinoni's vroegere werken. Het is een afwisseling van zes 'sonatas' en zes concerti voor soloviool maar ensemble 415 presenteert enkel de sonates. Die zijn nog wat archaïsch vierdelig opgebouwd, met een trage inleiding, een snel tweede deel (doorgaans een fuga), een langzaam derde deel en een levendige finale. Muzikaal zijn het echter werken die dezelfde schittering laten horen als Vivaldis virtuoze composities voor strijkers, vooral dan in de snelle delen.
Een theorbe als continuo-instrument kan in deze Italiaanse muziek niet ontbreken en geeft op deze opname iets gevoeligs aan de uitvoering, zeker omdat de andere continuo instrumenten in de balans wat overtroffen worden door de hoge melodiestemmen. De strijkers klinken vlak maar accuraat genoeg, zonder vibrato maar met erg veel kern in hun klank, ook in de langzame delen. Qua interpretatie zorgt deze uitvoering voor kwaliteit maar weinig verrassingen: de snelle delen bieden virtuositeit aan zonder overdreven snel gespeeld te worden en de trage eerste en derde delen van deze zes sonates klinken met een beate gelatenheid die typerend is voor deze stijl van Italiaanse barok.
Albinoni hanteert een wat archaïsche stijl in deze zes 'sonatas' met vele polyfone passages, een verschil met de meer moderne, vloeiend melodische stijl van bijvoorbeeld Vivaldi – of van sommige van zijn eigen andere werken. Het blijft knappe muziek die hier een boeiende en stijlvolle uitvoering meekrijgt.
Meer over Tomaso Albinoni
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
