De titel van de tweede plaat van de West-Vlaamse postrockformatie Tomàn is een licht ironische verwijzing naar hun debuut 'Catching a Grizzly Bear, Lesson One'. Ook in het cd-doosje is het al vissen en beren wat de klok slaat. Het lo-fi karakter van hun eersteling maakt op 'Perhaps we Should Have Smoked the Salmon First' plaats voor een meer professionele aanpak maar aan de warme huiskamersfeer wordt niet geraakt. De songs klinken wel frisser, voller en vooral veel spannender dan op de vorige plaat – die overigens al erg behoorlijk was.
De eerste track 'Losgehen' gaat kalm en minimalistisch van start met enkele los galmende gitaarklanken. Die worden vergezeld door een ijle trompet en een melodica die ergens uit de verte lijkt te komen aanwaaien. Waneer het nummer eindelijk een eerste puls krijgt en de lagen drums, synths en gitaren voor een uitbarsting zorgen, zijn we al meer dan drie minuten verder. Geen van de vier groepsleden stelt zich tevreden met het zich concentreren op één enkel instrument en dus passeert een heel regiment aan klankkleuren de revue, van de gewone bandinstrumenten over laptop en verschillende blazers tot viool. Live heeft dat een over- en weergeloop tussen effectenpedalen en synthesizers tot gevolg, op cd is de groep de rust zelve. 'They Storm in (no Knock)' heeft niet enkel een groovy keyboardintro maar ook een sample van een diepzinnige boodschap. Daarrond wordt het nummer in een aantal segmenten opgebouwd die een gezonde portie afwisseling meekrijgen. De intro van 'By Then it was Summer' is geconstrueerd uit bizarre, achteruit afgespeelde drumsamples en pre-opnamegeluiden zoals: "'t Mag een beetje rapper he?" Het gitaarmotiefje dat de rest van het nummer domineert is misschien iets minder geïnspireerd dan die waar Tomàn meestal mee voor de dag komt, maar blijft wel hangen.
Echte songs in de klassieke betekenis van het woord zijn er niet te vinden op 'Perhaps We Should Have Smoked the Salmon First'; desondanks gebruikt het viertal ook vocalen als extra dimensie, wat hen vrij goed afgaat. Een mooi voorbeeld daarvan is 'Theme for Crusaders', dat na een sterk opgebouwde crescendo plots helemaal verstilt tot elektronische klikjes. De fijne ritme-oefening en de contrapuntisch in elkaar vloeiende gitaren maken van 'Zalmo Zalar' een compositorisch pareltje. Tomàn bewijst met dit album dat postrock niet altijd voorspelbaar moet zijn. Ook al steunen hun nummers vooral op herhaling en het geleidelijk laten evolueren van klanken, toch slagen ze er in om steeds op tijd iets nieuws te laten gebeuren.
Meer over Tomàn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
