Waar Tom Vanstiphout zeker goed in is? Vooral niet opvallen. Zonde in feite, want zonder de man zijn capriolen op –veelal akoestische- gitaar, zou Clouseau live een stuk magerder klinken en zou Milow het op zijn eentje moeten klaren. Toch broedt de liedjesschrijver ook graag eigen eitjes uit, getuige soloplaten als ‘Motion’ en ‘Waiting Men’. Vanstiphout, die netjes vasthoudt aan de idee om elke vijf jaar een eigen album uit te brengen, presenteert nu ‘Little Beams of Light’. Daarin wordt de voorliefde voor akoestische songwritermuziek verder uitgepuurd, zei het op een kwalitatief erg zuivere, mature manier.
Vanstiphout noemt het zelf “ de noodzaak en zin om muziek te blijven maken”. Daarbij blijken zijn eigen streelzachte stem en warm tokkelspel de hoofdrolspelers. Een streepje blues, enkele wereldmuziekaccenten, maar vooral veel eigenheid en oprechtheid typeren deze plaat. ‘I Hope I’ll Get it Right This Time’ zou haast een slaapliedje kunnen zijn met zijn glijdende zang en trotse gitaarsolo. De troubadour staart op de hoes van zijn cd in de verte door het raam en zo klinkt deze muziek wel: mijmerend, beschouwend en verzadigd.
Het valt ook op hoe Vanstiphout een muzikale vriend heeft gevonden in Milow. De vocale warmte die best gedijt in spaarzame arrangementen, de hoge altstem, de broze totaalklank met ondergrondse sterkte: het komt allemaal nogal herkenbaar over. ‘Little Beams of Light’ klinkt dan ook heel erg toegankelijk en sleept de luisteraar vanaf zijn eerste luisterbeurt mee.
Het is niet enkel Milow die op deze plaat zijn sporen nalaat. Tom Vanstiphout heeft ook duidelijk zijn albums van Paul Simon afgestoft. De meerstemmigheid in een song als ‘Where I Belong’ heeft Afrikaanse gospelallures, het stompende gitaartje in de titeltrack en de “whoewoe”-achterzang hebben duidelijke Graceland-allures en het ritmische ‘Traveling on the Sea of Love’, heerlijk opgeklopt door percussiegenie Kobe Proesmans, lijkt ontsnapt uit de rimboe. Allemaal geen reden tot dansen, maar wel tot heupwiegen.
Een introverte songwriterplaat krijgt op deze manier niet enkel noodzakelijke afwisseling, maar knipoogt ook naar de wijde wereld. Elf keer op rij weet Vanstiphout melodie, intimiteit en liefde voor muziek te verpakken in sterke liedjes. Zijn zwakte? Singles of hapklare en meezingbare liedjes zijn aan de man niet besteed. Zijn sterkte? Luister eens naar deze plaat en het antwoord komt vanzelf.
