Erg vaak gebeurt het niet, maar soms waait er uit de stoffige grasvlakten van Noord Dakota wat woestijnzand tot in Europa. De folkzanger Tom Brosseau wacht al lange tijd op vaste voet op Europese bodem, maar zelfs tournees met Juliana Hatfield, PJ Harvey en John Doe hebben geen grote potten voor de man gebroken. Zonde, want de man zijn vijfde soloplaat ‘Grass Punks’ die evenveel jaren relatieve stilte doorbreekt, verdient zeker enige publieke aandacht.
“Yes I’ve been here before, but not in this stage of freedom”, aldus Brosseau. De troubadour haalt opnieuw het beste uit zijn aangrijpende, openhartige zangstem. Daarnaast bepotelt, tokkelt of bekrast hij zijn akoestische gitaar om er zoete ballades uit te toveren. Deze plaat draait wederom om man en instrument en laat beiden in volle glorie pronken.
Wat die begeleiding betreft, de bard bezit de kunst om basismelodie en thematische melodietokkels tegelijkertijd te spelen en daar bovenop nog te zingen ook, iets wat enkel echt grote artiesten à la Luka Bloom vergund is. Tegelijkertijd benut hij de eenvoud van zijn setting om daar toch uiteenlopende dingen mee uit te proberen. Zo vermengen traditionele ballades als ‘Today Is a Bright New Day’ zich met lentefrisse popliedjes als ‘Running from Zombies’. Een opgewekt ‘Love High John the Conqueror Root’ met wat minder conventionele melodieën, staat naast een hapklaar ‘I Love to Play Guitar’, een boodschap die overigens heel dit album lang standhoudt. In een instrumentaal ‘Green Shampoo’ bewijst hij dit nog het meest, door naadloos te wandelen langsheen diverse thema’s die de basis kunnen betekenen voor nieuwe nummers.
Een muzikaal optimisme is de grote rode draad doorheen ‘Grass Punks’ en vertaalt zich in nummers over de blijvende liefde van een eerste kus tot de trots over een nieuwe langspeler. Tom Brosseau laat de luisteraar graag proeven van het leven, zijn leven. Veel zwevende zanglijnen en open akkoorden zorgen voor ontzettend veel zuurstof, een alledaagse tekstuele eenvoud voor een grote ontvankelijkheid. In combinatie met de maturiteit om arrangementen uit te werken die verder gaan dan een strofe-refrein afwisseling maar ook basismelodie en sfeer al eens durven omgooien, zorgt dat voor een album met lange houdbaarheid.
Technische sterkte die zich vertaalt in eenvoudige liedjes, een aangrijpende stem en bijbehorend gitaarspel: wie zich graag terugvindt in de wereld van singer-songwriters, krijgt er bij deze een held bij. Durf wel open te staan voor het feit dat “normaal” ook een kwaliteitsstempel kan zijn.
