Bij het Britse FatCat-label ligt de folky pop tegenwoordig voor het oprapen. Op enkele maanden tijd verschenen er nieuwe albums van Vashti Bunyan, Drowsy en Tom Brosseau, drie sterke releases die, hoewel ze in het zelfde laatje passen, toch muzikaal elk een eigen gezicht hebben. Waar Bunyan graag met kleuren speelt in de arrangementen en Drowsy zijn muziek doorspekt met onverwachte wendingen die de pop overstijgen, houdt de Amerikaanse singer-songwriter Tom Brosseau het opmerkelijk sober. Met meestal eenvoudige, rustige en aan de folk verwante melodieën boetseert hij heldere songs, gedragen door klassieke harmonieën, waarbij kleine toonaardveranderingen nu en dan een heerlijk streepje zonlicht laten doorschijnen. Deze kenmerken maken van bijvoorbeeld 'Mary Anne' een even traditionele als gave song: mooi, puur en harmonisch en melodisch perfect afgewerkt.
Met dit songschrijverschap toont hij zich verwant met componisten als Nick Drake, terwijl zijn onstabiele, soms wat beverige stem bij momenten aan Devendra Banhart doet denken. Wanneer hij op het afsluitende 'Bars' iets hoger gaat zingen en zijn stem omgeeft met zacht getokkel van elektrische gitaar en een licht echo-effect, ontwaakt er een kleine Jeff Buckley. Weliswaar klinkt Brosseau niet even zuiver als Buckley, maar net dat geeft hem de nodige persoonlijkheid die hem boven het zuiver kopiëren uit tilt. Brosseau's stem werkt daarenboven goed in een bescheiden context, waarbij de songs op zich duidelijk centraal blijven staan. De instrumentale aankleding wordt beperkt gehouden, met een centrale plaats voor de zachte, akoestische gitaar die sporadisch aangevuld wordt met harmonium, elektrische gitaar, bas of een elementaire drumpartij.
Dat 'Empty Houses are Lonely' een compilatie is van drie eerder verschenen albums en enkele onuitgegeven nummers, maakt van de cd gelukkig geen lappendeken van materiaal. Daarvoor is Brosseau's algemene muzikale stempel te duidelijk aanwezig. Toch valt het op dat de nummers halverwege het album iets minder direct worden en van een andere, wat meet abstracte natuur getuigen. Zo is op 'Dark Garage' een mondharmonica te horen, waardoor de invloed van iemand als Bob Dylan niet ver weg is. Door echter net andere wendingen te nemen dan traditioneel te verwachten is, worden hier de clichés mooi vermeden. Zo kunnen sommige nummers iets minder vanzelfsprekend klinken, maar blijven ze toch bij een duidelijke traditie aanleunen.
Meer over Tom Brosseau
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
