Wat in het begin van de jaren negentig begon als een experimenteel duo is anderhalf decennium later uitgeroeid tot een achttienkoppig los collectief van muzikale knutselaars. Op 'Les Tricoteuses' is To Live and Shave in L.A. in kwartetbezetting te horen: oprichters Tom Smith en Rat Bastard, aangevuld met Ben Wolcott en Billy Taylor. De originele opnames van de plaat dateren al uit 1995 en verschenen als 'An Interview with the Mitchell Brothers', een album dat dreef op pornografische teksten van de achttiende tot de twintigste eeuw. Voor 'Les Tricoteuses' werd het basisalbum herwerkt, maar het zou nog tien jaar duren voor de update ook daadwerkelijk naar buiten gebracht werd.
Auditieve voyeurs of viespeuken zullen aan de plaat weinig lol beleven: de teksten op 'Les Tricoteuses' zijn bij momenten onverstaanbaar en de plaat richt zich eerder op muziekliefhebbers die zich willen bekwamen in de kunst van het luisteren naar details. Onder het soms brutale geweld van de plaat zitten namelijk tal van muzikale details die de vrucht zijn van een extreme esthetiek, waardoor de plaat per beluistering bij mondjesmaat dingen loslaat.
De nummers zetten meestal in met een gemoedelijke sample (kitsch, jazz of kermismuziek) maar ontaarden snel in een desoriënterende klankmassa. Centraal staat de stem die schreeuwt, reutelt, preekt als een overtuigende priester of zingt als een crooner met gevoel voor overacting. Soms loopt de stem naadloos over in de elektronica, maar vooral opvallend is het knipwerk dat er op losgelaten wordt: door het lukraak wegsnijden van lettergrepen en woorden lijken de muzikanten aan zelfcensuur te doen. In 'Last Stitch' bereikt deze werkwijze een muzikaal hoogtepunt, wanneer de onverwachte coupures en de kleine stiltes voor een niet ingelost verwachtingspatroon zorgen: de muziek lijkt in de lucht te zweven en kan maar niet landen.
Onder, boven en door de stemmen vechten glitchgeluiden, gezoem en geborrel, metalachtige gitaren en flarden van vaak ondefinieerbare samples het met elkaar uit. De stem (en de oren van de luisteraar) ondergaan een behandeling met een digitale slijpschijf, waarbij het eindresultaat vaak grof geknipt, noisy en chaotisch wordt en de luisteraar overgeleverd wordt aan de willekeur van de mix. Enkele tracks klinken wat overzichtelijker doordat een sample in een duidelijke loop wordt geplaatst, bepaalde motiefjes worden gehanteerd of de stem minder (of zelfs niet) onderbroken wordt. Zo ademen 'Spinning Throat' en 'Dry Hustle' een relatieve rust uit. Relatief, want van settelen in een algemeen genietbare esthetiek is ook hier geen sprake.
'Les Tricoteuses' is een bij momenten verrassende plaat die een serieuze aanslag zal zijn op het zenuwstelsel van een nietsvermoedende luisteraar. De vijftien minuten durende openingstrack kan daarbij tellen als respectievelijk kennismaking of confrontatie. Het is dan ook aangewezen de plaat in stukjes te beluisteren, zoals verwacht mag worden van een groep die klinkt als een SM-versie van Jamie Lidell, waarbij de funk en de beats moeten wijken voor noise en weerbarstige elektronica. Dit is muziek voor een kapsalon waar de barbier van dienst meer wil knippen dan alleen de haren van klanten.
Meer over To Live and Shave in L.A.
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
