In het begin van de jaren ’80 bracht de firma Roland een reeks van - ondertussen iconische - elektronische muziekinstrumenten uit met productnamen lopend van 101 tot 909. Het bedrijf uit Osaka sloeg bewust het getal 404 over om connotaties met het Japanse woord voor “dood” te vermijden. Daar lijkt de Zweedse producer Andreas Tilliander minder bezwaar tegen te hebben wat blijkt uit zijn jongste project TM404 dat volledig draait rond deze analoge muziekapparatuur. Zo verlaat hij het pad van de glitch-stijl die zijn bekende pseudoniem Mokira kenmerkt en hem deals opleverde bij invloedrijke platenlabels als Mille Plateaux, Type en Raster-Noton.
Door in de tracktitels een rechtstreekse link te leggen naar zijn instrumentarium speelt TM404 van in het begin open kaart met de luisteraar. Tot zijn uitrusting behoren de synthesizers MC-202 en TB-303, bijgestaan door drumcomputers TR-707, TR-606 en diens grote broertje TR-808. Wat opvalt is dat de hoofdrol weggelegd is voor de 303 of acid synthesizer die in ieder nummer terugkeert. Elk stuk is opgenomen in één sessie, wat trouwens geverifieerd kan worden met het filmpje dat op YouTube circuleert. Daarop kan men het jammen visueel volgen en ziet men de Zweed vijf machines tegelijk bedienen.
In tegenstelling tot zijn vele vakbroeders kiest Tilliander niet voor een opzwepend acidfeest maar voor de atmosferische kant van het gehoor. Alle nummers zijn redelijk horizontaal uitgevoerd en leggen vooral de nadruk op de langzame grooves die de luisteraar in een psychedelische toestand brengen. Veel variatie is bijvoorbeeld niet te ontdekken in de repetitieve synth klanken van ‘303/303/303/303/606’. Ze sudderen kalmpjes voorwaarts terwijl stille hi-hats van de drumcomputer voor enig detail zorgen in de achtergrond. Zelfs als de percussie verdubbeld en dus wat meer body krijgt in het daaropvolgende stuk, blijft die doorgaans verdoezeld onder het geborrel van de synthesizermotieven. Wazige beats bewegen er zich hortend voort alsof ze elk moment kunnen stilvallen.
Dat het karakteristieke geluid van deze machines volkomen tot zijn recht komt in de trage tempi is natuurlijk geen nieuwtje voor wie bekend is met het oudere werk van Plastikman (Richie Hawtin). Maar de doorgedreven retro en eerlijke manier van produceren die deze artiest aan de dag legt zal de fans van deze hardware ongetwijfeld weten te overtuigen. Vooral in het middendeel, waar het zwaartepunt van het album ligt, kan intens genoten worden als de 808 en dub-effecten hun intrede doen. De ritmes beginnen hier te knisperen en de melodielijnen (in ‘303/303/303/303/707/808’) lijken zich als wormen peristaltisch voort te stuwen.
Sommige nummers zijn gereserveerder dan andere waardoor de luisteraar soms volledig meegetrokken wordt in deze hypnotiserende geluidsplasticine en op andere momenten een zekere terugval ervaart. Wat na deze plaat rest: een kamer met gedimd licht, deze muziek op repeat en tevergeefs het internet uitkammen naar betaalbare tweedehandstoestellen.
