Als Kaapverdië om één muzikale reden bekend staat, is het allicht de wereldbekende Cesaria Evora. De schijn zou kunnen ontstaan dat Albertina Rodrigues Almeida - alias Titina - een vrouw is met een neus voor zaken die ook graag een graantje wil meepikken van dat gigantische succes. Beiden zijn immers geen piepjonge vrouwen en allebei zingen ze de morna, de Kaapverdische blues – soms dezelfde nummers. Nochtans is Titina zelf bepaald geen groentje: haar eerste, succesvolle en enige vorige plaat bracht ze al in 1993 uit. Ook op dit nieuwe album trekt ze voluit de kaart van Kaapverdische traditionals, met onder andere drie nummers van B.Léza. Titina was naar eigen zeggen als jonkie kind aan huis bij deze componist, eigenlijk Francisco Xavier da Cruz geheten, die de morna eigenhandig bevrijdde van haar strakke harmonische keurslijf door Braziliaanse progressies te introduceren in deze muziek.
Humberto Ramos onder de arm nemen als arrangeur en pianist was alleszins een uitstekend idee. Ondanks de lijvige bezetting van Braziliaanse, Portugese en klassieke gitaar, bas, percussie en piano, weten de muzikanten een nummer als 'Oriuntina' intiem te houden. Onder andere in 'Paixao Natural' wordt deze groep nog verder uitgebreid met violen, zonder dat de muzikanten over elkaar struikelen. Een al té gladde of afgeborstelde sound wordt niettemin (net) vermeden, in de eerste plaats door het energieke, bezielde spel van de muzikanten, niet in het minst Ramos zelf, bijvoorbeeld met zijn wat jazzy riedeltjes in 'A Mim Na Meio di Mar'. De show wordt echter gestolen door Daniel Salomé, die op klarinet zowel begeleidingen een extra dimensie kan geven ('Alô Alô São Vincente') als luie, zangerige solo's spelen die de gehele sfeer excellent synthetiseren ('Saia Travada'). Voeg daarbij talloze gitaarlijntjes, boeiende percussieritmes en sfeervolle mompel-achtergrondkoortjes, en het oor hoeft zich nooit te vervelen.
Daarmee is nog niets gezegd over de frontvrouw. Haar zang staat in het teken van kleur, ritme en ziel en weet in die zin ook te overtuigen. Dat ze in een nummer als 'Catatau' de technische beperkingen van haar stem laat horen komt dan ook eerder over als een blijk van bescheidenheid en authenticiteit dan als een fout.
'Cruel Destino' is weemoedig, zoals de titel doet vermoeden, maar pathetisch noch gedeprimeerd. Over de etymologie van het woord "morna" woedt nog steeds discussie: het zou zowel van "rouw" als van "warm" kunnen stammen. Een toepasselijkere paradox is nauwelijks denkbaar voor deze hartverwarmende bossa-blues.
Meer over Titina
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
