Millionaire-frontman Tim Vanhamel (vroeger werkzaam als gitarist bij het legendarische Evil Superstars) heeft met 'Welcome to the Blue House' zijn eerste soloalbum uit. De bezonnebrilde indierocker grijpt terug naar het geluid van de betere Britse indiebands van eind jaren '80 en begin jaren '90, een muzikale richting die haaks staat op de woeste industrial rock van Millionaire. 'Welcome to the Blue House' is duidelijk schatplichtig aan de heldere, poppy gitaarsound van Engelse groepen als The La's, Echo & the Bunnymen en de vroege Stone Roses, vermengd met het dromerige van shoegaze-bands als My Bloody Valentine en Ride.
De plaat opent niet al te sterk: single 'Until I Find You' is een miskleun op verschillende vlakken. Het zeemzoete lied is compositorisch een van de meest voorspelbare tracks op het album en steekt het werk van jongemeisjesdroom Milow naar de kroon. Qua productie doet het nummer daarnaast denken aan de geldverslindende megasound van Oasis en loopt de combinatie tussen gitaren en strijkers (die laatste van de hand van Das Pop-lid Reinard Vanbergen) flink mis naar het einde toe. Veel beter is 'Living the Way You Should', een pure wonderpopsong die getuigt van een voorliefde voor eenvoudige, effectieve melodieën en structuren à la Lemonheads. Ook 'Red River' kan bekoren: Vanhamel koppelt het aanstekelijke optimisme en de melodische helderheid van de vroege R.E.M. aan de vage, dromerige zanglijnen van My Bloody Valentine. Met zijn paniekerige ritme en hoekige gitaren is 'Sometimes I Wanna Run' gewoon een Millionaire-song, maar dan minus de batterij effecten en gespeeld op een akoestische gitaar – wat niet wegneemt dat Vanhamel absoluut uitblinkt in dit soort koortsige, wervelende nummers. De neerslachtige sleper 'Tell Me' is eveneens een schot in de roos: het ontbreekt de song een beetje aan zelfrelativering (de emo van Muse is de foute kant uit, Tim) maar het geheel werkt dankzij de originele opeenvolging van de songdelen.
Nog voor de plaat halfweg is, blijkt echter dat we het beste materiaal al grotendeels achter de kiezen hebben. 'It's Not the Drug' grijpt terug naar de idiosyncratische poprock van Millionaire's eerste album ('Outside the Simian Flock') maar mist de zin voor experiment en avontuur van die vijf jaar jongere Tim Vanhamel. 'A Return to Love' is een trage wals veredeld met een fascinerende strijkerspassage à la Led Zeppelin (vooral Vanbergen maakt hier een zeer goede beurt), maar het eindresultaat lijkt eerder op een mislukte poging tot Radiohead light. 'Which of Us' lijkt initieel verdacht veel op Pixies' 'All Over the World' en dat is meteen het enige goede dat over deze filler track kan verteld worden. Vervolgens is 'Garden of Weeds' een op zich weinig boeiend gegeven dat – net zoals de eerste single – zijn gebrek aan interessante melodieën tracht te maskeren met een luxueus arrangement en een grootse finale (met uiteraard opnieuw de omnipresente strijkers). Het is gelukkig niet helemaal huilen met de pet op: het weemoedige, elegante 'Like a Fire' is pure Roy Orbison en meteen een van de leukste, meest geslaagde muzikale uitstapjes op dit album. Een laatste opsteker is nog 'Take Me Home', dat met zijn ijle, galmende zang en waaierende gitaren herinnert aan Slowdive, de dromerige shoegaze-band rond Neil Halstead. Ten slotte is afsluiter 'Keep Your Heart', naar slechte Vanhamel-gewoonte, het minste nummer op dit album, een halfslachtig wegsmijtertje dat ook maar een thuis moest hebben en zo het roemloze eindpunt van een middelmatig album vormt.
'Welcome to the Blue House' is een lappendeken van Vanhamels muzikale interesses die nog niet in 's mans andere projecten aan bod waren gekomen. De plaat onthult een onverwachte en intrigerende kant van de artiest, maar verraadt daarnaast ook zijn onvermogen om voldoende selectief te wezen. Deze verzameling songs (gepend over een periode van minstens twee jaar) is van variabele kwaliteit, maar toont in zijn beste momenten een boeiende muzikant die er echter nog steeds niet in geslaagd is om dat ene, beloftevervullende meesterwerk te maken. Naarmate Vanhamel meer aspecten van zijn muzikale identiteit laat zien, krijgen we een steeds completer beeld van zijn persoonlijke interesses, maar niet noodzakelijk van zijn talent. Desondanks een aanrader voor de fans.
Meer over Tim Vanhamel
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
