Na enkele cd’s in combobezetting, verscheen in 2011 ‘A Fable’, de eerste solo-cd van Tigran, voluit Tigran Hamasyan. Hierop laat de toen vierentwintigjarige pianist uit Armenië zich horen als een muzikant met verschillende facetten die vaak in de lijn liggen van bekende collega’s als Keith Jarrett. Dankzij zijn stevig ontwikkelde techniek kan hij heel elegant over het klavier bewegen. Improviserend huppelt, spring, glijdt en zingt hij over de begeleiding, zowel in de tragere als in de meer beweeglijke stukken.
Een duidelijke romantische ziel is hoorbaar in die eerste categorie nummers, zoals de impressionistische elfendans ‘Rain Shadows’, ‘Longing’ dat gezegend is met een klare speeldoosmelodie of de hymne ‘Mother, Where Are You?’ waarmee de plaat eindigt. De heldere lijnen van volkmuziek duiken ook geregeld op, het duidelijkst in ‘The Legend of the Moon’.
Daar tegenover staat een puntige speelstijl met een ratelende ritmiek die Hamasyan ook exact weet te houden wanneer hij in twee en zelfs drie lagen tegelijk denkt en speelt. Zo borrelt hij even energiek als secuur in ‘What the Waves Brought’ en laat hij de muziek in ‘Samsara’ als polyfone rookpluimen opkringelen.
Het moet voor Tigran Hamasyan duidelijk niet altijd zo zwaar op de hand zijn. Zelfs voor wie het doorgaans wat moeilijker heeft met jazz, zal de muziek weinig weerstand oproepen en daarvoor moet zelfs niet gewacht worden op de popachtige speelsheid van Return to Forever in ‘Carnaval’. Die wat lichtere touch is immers ook elders hoorbaar, zeker wanneer het geluid wat onnodig opgedirkt wordt met andere keyboards of Hamasyans al dan niet meerstemmig gestapelde, woordenloze zangstem.
Het mooie van de cd wordt echter na enige tijd wat te pleasing. Waar Hamasyan een natuurlijke techniek in huis heeft - botte virtuositeit is hem gelukkig vreemd - ontbreekt het de muziek vaak aan spanning. Improviserend sleept de pianist de luisteraar niet mee. Stekels, haken en ogen zijn Hamasyan vreemd, waarbij de muziek vooral harmonisch aan de veilige kant blijft. In ‘Someday My Prince Will Come’, de enige standard, diept hij het klassieke akkoordenschema wat verder uit, iets wat hij vreemd genoeg niet doet bij zijn eigen composities waar hij nochtans helemaal de handen vrij heeft.
‘A Fable’ is een plaat die er vlot in zal gaan bij een breed publiek: niet omdat Tigran Hamasyan zoals Jamie Cullum zijn muziek stript tot bot entertainment, maar omwille van zijn vloeiende speelstijl en de natuurlijke ongedwongenheid die er vanuit gaat. Of de muziek echt zal blijven hangen is een andere vraag. Daarvoor is de muziek van de jonge pianist wat “te” mooi. Wat natuurlijk steeds een dubieuze kritiek blijft.
