Tiger Lou is het éénmansproject van de Zweed Rasmus Kellerman. Op een paar arrangementen na is alles op deze plaat geschreven, ingezongen en ingespeeld door de man zelf. Van Tiger Lou's vorige album 'Is My Head Still On' beweerden de critici dat het veel te gepolijst klonk. Kellerman probeerde daarom af te stappen van zijn werkwijze met veel computergestuurde elektronica en programmering. Tevergeefs, 'The Loyal' klinkt glashelder en heel radiovriendelijk.
De uiterst korte eerste track 'Woland's First' brengt een ijle gitaar die de sfeer oproept van het sferische en experimentele werk van die andere Scandinavische band Sigur Ros. Dit is een prelude voor de titeltrack 'The Loyal'. De ijle gitaar wordt nu ondersteund door een stevige drumpartij die meteen verduidelijkt: Tiger Lou maakt rock, maar niet van de ruige, rauwe soort zoals we dat horen van bands als Queens of the Stone Age. Neen, Kellerman maakt radiovriendelijke rock die al na één luisterbeurt in je hoofd blijft hangen. Tracks als 'Patterns', 'Functions' of 'My very Own Blood' zijn voorbeelden van Tiger Lou's beschaafde rock De stem van Kellerman is lichtjes nasaal, rauw en melancholisch en doet denken aan rockgroep Bush en hun zanger Gavin Rossdale. Ook de teksten van Tiger Lou staan dicht bij die van de Rossdale: abstract, agressief en symbolisch geladen. Neem nu de openingszinnen van 'Albino Apparel': off with our heads / they wanna see blood / we come down with a heavy and hollow thud . Het verschil met de zanger van Bush is dat Tiger Lou echter nooit eens helemaal zijn keelgat openzet voor een stevige brul, maar het allemaal beschaafd houdt.
Tiger Lou brengt wel de nodige variatie binnen het rockgenre. Soms mag het al wat meer swingen zoals dat gedaan wordt door bands als !!! of LCD Soundsystem. Songs als 'Nixon', 'All I Have' of 'Albino Apparel' brengen een funkier variant van rock. Een rustig voortkabbelend melodietje of een wat tragere ballad zijn hem blijkbaar ook niet vreemd. 'National Ave' is zo een ballade. Zowel het rustige gitaarlijntje als de krakende, holle stem van in het begin van het nummer gaan halfweg meerstemmig. Het geheel escaleert niet in een gigantische climax maar sterft langzaam weg. De volgende song, 'Ten Minutes too Late', is immers ook zo een rustig nummer. Hier worden stem en gitaar wel bijgestaan door de drum, maar het blijft allemaal heel rustig en melancholisch. Kellerman's stem zoekt in dit nummer hogere regionen op en diept zo de droefenis van dit nummer verder uit, waardoor het doet denken aan de tragere nummers van Muse.
In afsluiter 'Woland's Last' keert de ijle gitaar van het begin van het album terug, maar deze keer krijgt ze meer tijd om zich te ontplooien. Het psychedelische gitaarspel plaatst deze afsluiter wat meer buiten de rest van het album. Door zijn verwijzing naar de begintrack geeft het wel de illusie dat het een noodzakelijk deel vormt van het album, maar het blijft eerder een buitenbeentje.
Tiger Lou is er dus niet in geslaagd om zich van de propere, bijna overgeproducede sound te ontdoen. De ballads, de rock en de iets meer swingende nummers zijn leuk om horen en radiovriendelijk, maar er gebeurd niets schokkends. Daarom is 'The Loyal' gewoon een leuk plaatje, zonder weerhaakjes.
Meer over Tiger Lou
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
