Het heeft een tijd geduurd vooraleer Johan Edlund, opperhoofd bij Tiamat, met nieuwe ideeën kwam aandraven voor een nieuwe plaat. Voorganger 'Amanethes' was een behoorlijk kwaad en agressief album, maar Tiamat heeft quasi elke keer opnieuw zichzelf uitgevonden en dat doen ze met 'The Scarred People' uiteraard ook. Weg is de pompende boosheid van de vorige en in plaats daarvan kiezen de heren resoluut voor sfeer en een meer donkere pop/rocksetting. Zoals altijd weet Tiamat kwaliteit te leveren, maar 'The Scarred People' is niet meteen de beste schijf van Tiamat's uitgebreide discografie.
Edlund en co. waren tot heden nooit voor een gat te vangen, en hier zetten ze opnieuw mensen een hak door het omgekeerde te doen van de vorige schijf. Dat contrast is trouwens groot: geen dubbele basdrums meer, geen ruw ronkende gitaren en Edlund die terug zijn heerlijk zwart omfloerste zangstem bovenhaalt. Dat laatste zal altijd een typisch kenmerk van Tiamat blijven, evenals de zweverige melodieën die naar de keel grijpen. Het titelnummer opent de dans erg kalm, evenals opvolger 'Winter Dawn': het lijkt alsof Edlund vrij goed naar The Beatles heeft geluisterd, want de harmonieën zijn erg kenmerkend. Het geheel klinkt overigens constant rustig en het woord van de dag is hier 'sfeer'.
Het is pas naar het einde van de plaat toe dat Tiamat al eens ietsjes steviger uit de hoek durft te komen. 'Thunder & Lightning' is een opzwepende song die effectief het gevoel van een naderende storm weet te vangen, en 'Messinian Letter' is een heerlijke sneer aan het adres van religie (iets dat Tiamat al vaker deed, maar telkenmale behoorlijk subtiel).
Toch mist 'The Scarred People' het gevoel van een 'Wildhoney' of een 'A Deeper Kind Of Slumber': het geheel kabbelt soms iets te makkelijk voort, en waar een iets heftiger song het geheel meer afwisseling had bezorgd, blijft het tempo overwegend te laag en sleept het album zich een beetje voort.
Hoewel Tiamat nog steeds boven de meeste bands kan staan, beklijft dit album net dat beetje minder dan de anderen. Dat wil zeggen dat het merendeel van de tracks lekker wegluisteren, en wie graag droomt bij Edlund's heerlijke stem zal zich hier geen buil aan vallen, maar de band heeft al beter gepresteerd.
