Het is alweer een tijd geleden dat Thurston Moore een soloplaat uitbracht. De gitarist van noiserockheldengroep Sonic Youth heeft door zijn werk met die band een zo goed als onverwoestbare reputatie opgebouwd. Door zijn experimenten met nieuwe gitaarstemmingen en doorgedreven gebruik van dissonanten heeft hij een reputatie gekregen als een van de meest invloedrijke gitaristen van de laatste twintig jaar. Sonic Youth is niet meteen hapklare pop maar blijft toch weg van compleet arty geruk en bewuste ontoegankelijkheid.
Solo probeert Moore dezelfde balans te houden en het tegelijk rustiger te houden dan op zijn bandplaten. De elementen die Sonic Youth groot gemaakt hebben zijn nog altijd te horen, maar wat meer gedoseerd. De basisklank van 'Trees Outside the Academy' is nogal folky en akoestisch, maar scheurende noise en repetitieve, drammerige riffs blijven niet uit.
De plaat opent meteen met tegendraadse, hoge strijkers die 'Frozen Gtr' inleiden. Toch wordt al snel de akoestische folkgitaar het dominante instrument en dat blijft zo voor de rest van de plaat. Moore wisselt klassieke ritmegitaar af met hoekige riffs en ondersteunt zo zijn vaak half gesproken zang. De strijkers zorgen er ondertussen voor dat de klank van de muziek veel groter wordt. Op 'The Shape Is in a Trance' ontstaat er een indrukwekkend samenspel tussen die strijkers en een nijdige leadgitaarpartij. Thurston Moore houdt het meestal folky, maar komt op 'Fri/End' met heuse pop aanzetten; zelfs een aanstekelijk refreintje ontbreekt niet. "And yeh I'll always be your friend / And yeh at least just till the end." Het laatste track nam Moore op toen hij dertien was, en het geeft een blik in een vreemd geluidsuniversum: "This is me, dropping a quarter on the table."
Wie Sonic Youth een beetje kent zal niet meteen achterovervallen van verbazing bij het beluisteren van 'Trees Outside the Academy'. Of het nu akoestisch of elektrisch is, Thurston Moore's muziek heeft een herkenbare stijl. De strijkersarrangementen vormen daarbij de toegevoegde waarde: vaak romantisch geven ze de plaat een elegantie mee die de nummers naar hogere regionen stuwt. De botsing tussen de snedige gitaarpartijen en de langgerekte vioolnoten is daarbij erg geslaagd. 'Trees Outside the Academy' is een album dat in het begin niet echt catchy overkomt, maar wie de moeite neemt om er even bij te gaan zitten mag een aangename tijd verwachten.
