Met 30 cd-opnames op zijn cv en de bekende jazzpianist Bobo Stenson als één van zijn werkgevers, leek de muzikale richting van de Noorse drummer Thomas Strønen gekozen. Tot hij aan zijn eerste solo-cd 'Pohlitz' begon, de drum aan de kant schoof en met allerhande percussiemateriaal en elektronica op de grond ging zitten. Met onder andere bellen, gongs, blokken, een duimpiano en pianosnaren schept Strønen een klankwereld die aarzelt tussen het geluid van potten, pannen en een Indonesisch gamelan-ensemble en waarbij de grens tussen tingelend huis-, tuin- en keukenmetaal enerzijds en Chinese traditionele percussie soms moeilijk te trekken is. Deze rijkdom aan percussieklanken (allen live gespeeld) wordt door Strønen meteen opgenomen en vervormd, waardoor gongslagen omgebogen worden tot baslijnen of elektronische pulsen en de muziek meer dan eens een diep, dubby karakter krijgt. Het eindresultaat klinkt even fris en tintelend als repetitief en zal meer dan één luisteraar de neiging bezorgen om zelf de inhoud van de keukenkasten eens over de vloer uit te spreiden.
'Pohlitz' is echter meer dan geknutsel in een gemakkelijk, herhalend idioom. Daarvoor is het element structuur voor Strønen te belangrijk, want hoewel heel wat muziek al improviserend ontstaan is, waren bepaalde melodielijntjes reeds op voorhand vastgelegd. Bovendien hebben de tracks elk een duidelijk metrum en speelt de percussionist graag met dof – helder contrasten. Wat de cd helemaal tot een echt muzikaal werkstuk maakt, is dat Strønen er zich niet vanaf maakt met steeds hetzelfde procédé te herhalen. Loops mogen bij hem niet eindeloos doorgaan, maar moeten aangevuld of uitgedund worden. Op nummers als 'Ingenious Pursuits' of 'Dispatches' gebeurt dit in een strofe- en refreinachtige structuur. De strofes zijn daarbij wat meer uitgebeend, alsof een bepaald onderdeel van het refrein onder een microscoop bekeken wordt. Het duidelijkst van vorm is het afsluitende 'Natural History of Creation', waarbij de verschillende lagen één voor één gestapeld worden en er geregeld ook ééntje verdwijnt. Deze techniek van twee stappen vooruit en één achteruit zorgt voor een gemakkelijk volgbaar traject, waarbij de loops ook langer mogen doorklinken. Hierdoor wordt bij deze track het repetitieve wat meer uitgesproken, maar het geluidsniveau wordt daarbij wel beperkt gehouden, zodat het obsederende nooit goedkoop of gemakkelijk wordt.
Voor andere tracks wordt dan weer gekozen voor een meer continu evoluerend plan. Vooral 'Heterogeneous Substances' bereikt een minuscuul uitgebalanceerd niveau. Een duimpianoloop golft qua ritmische dichtheid voorzichtig heen en weer, waarboven zo nu en dan een flinterdun laagje toonhoogtes komt drijven. Dit gebeurt echter zo fijn dat de "melodie" beperkt blijft tot een melodische schim. Op 'E ... Quilibrium' gaat de abstractie het verst: hier is zelfs de herkomst van de geluiden niet meteen meer te achterhalen.
Op 'Pohlitz' weet Thomas Strønen de luisteraar veertig minuten lang te vermaken met een even betoverende als amusante wereld van min of meer definieerbare geluiden. Na die veertig minuten is het goed geweest en daar stopt 'Pohlitz' dan ook. De cd is dus niet alleen goed gemaakt, maar ook goed getimed.
Meer over Thomas Strønen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
