In 2000 kwam Thomas Brinkmann op de proppen met 'Klick', een project waarin hij met zijn laptop en twee-armige platenspeler op zoek ging naar de muzikale kwaliteiten van stof op en beschadigingen aan vinylplaten. Zes jaar later klopt Brinkmann aan met het vervolg: 'Klick Revolution'. Dit album is gebaseerd op de live ontwikkeling van het 'Klick'-concept en dat is aan de muziek te horen: die groeit heel organisch, maar blijft tegelijkertijd half weggedoken in het donker. Een gelijkaardige duisternis omhult de platen die Brinkmann voor dit project gebruikte. Wie het boekje van de cd openvouwt krijgt een overzicht van het vinyl die hij voor deze producties gebruikte. Van de originele muziek van Emerson, Lake & Palmer, Kate Bush of Chaka Khan blijft echter weinig over. Brinkmann herleidt alles vakkundig tot tot abstract gekraak (meestal heel fijn, maar nu en dan ook iets groffer) dat hij verder met veel gevoel voor nuance boetseert en bewerkt tot vaste ritmische patronen. Door deze specifieke sound loopt doorheen 'Klick Revolution' een statische elektrische spanning die door het minimalistische karakter ervan gaat klinken als techno in schimmenspel: uitgebeende beats en geluiden die de essentie van de muziek overeind laten, maar die tegelijkertijd ook in een donker en mysterieus kader plaatsen.
Het repetitieve van veel dance is ook te horen op 'Klick Revolution', al wil Brinkmann duidelijk iets sneller vooruit dan normaalgezien de bedoeling is. Veranderingen als het filteren van geluiden of het bijsturen en toevoegen van patronen volgen elkaar vlugger op waardoor de muziek van meet af aan gaat leven en muzikaal overeind blijft, temeer daar Brinkmann op tijd en stond voor een herkenbare injectie zorgt van kinderkreetjes, strijkers, bassen of duidelijkere beats. Zo wordt de muziek iets lichter, waardoor ook luisteraars die het van nature niet zo begrepen hebben op het wel erg ondergrondse karakter van deze dance er mee weg zullen kunnen.
De combinatie van het flexibele gekraak en de duidelijkere beats enerzijds en van abstracte en concrete geluiden anderzijds stelt Brinkmann bovendien in staat om op zoek te gaan naar het spanningsveld tussen deze verschillende polen, iets wat hij vooral doet in 'Der Lauf der Dinge' en 'Logik des Niedergangs'. In dit laatste nummer – dat iets korter gekund had – domineert een fourbeat. De tekstsample die er op geplaatst wordt, is echter mooi in canon aanwezig, waardoor het strakke in vraag gesteld wordt. In 'Der Lauf der Dinge' speelt Brinkmann het spel het nog fraaier. Het vaste kraakritme krijgt al snel gezelschap van donkere strijkers die breed boven de ritmische patronen uitzweven. Een opstoot van duidelijkheid komt er wanneer het gekraak militaire trekjes aanneemt, maar de minimalistische pianopartij die er doorschuift, los van enig maat of tempo, gomt de strakheid meteen weer weg.
'Klick Revolution' is met al deze nuances een fraaie esthetische ervaring van verkruimelde techno die misschien eerder op het oor dan op de benen mikt, maar die wel doel raakt.
Meer over Thomas Brinkmann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
