Thom Yorke, ook wel bekend als 'Thom Yorke... van Radiohead', heeft een soloplaat gemaakt. Ze heet 'The Eraser' en bevat negen breekbare songs. De cd roept al snel herinneringen op aan het meer experimentele en elektronicagerichte Radioheadwerk van 'Kid A' en 'Amnesiac'. Dat hoeft niet te verbazen daar de gebruikte samples grotendeels afkomstig zijn uit de immense sampledatabase van de groep. Hoewel er eveneens 'gewone' instrumenten als gitaar, bas en piano te horen zijn, zijn producer Nigel Godrich (Radiohead, Beck) en Thom Yorke toch meestal vertrokken van elektronica, samples en de stem van Yorke, die meteen ook alle backing vocals voor zijn rekening heeft genomen. Deze frêle achtergrondstemmetjes bepalen voor een groot deel de donkere, poëtische sfeer die van het album uitgaat.
Opener 'The Eraser' heeft een bewerkte pianosample en een verknipte elektronicabeat als grondlaag en beschikt verder over een erg mooi refrein ("The more you try to erase me / The more, the more / The more that I appear"). Yorkes van tristesse doordrenkte stem in combinatie met het kille elektronicageluid grijpt bijna meteen naar de keel. In het zo mogelijk nog mooiere 'Analyse' haalt Thom Yorke aanvankelijk zijn lagere klankregister boven, waardoor het nummer in een soort duistere melancholie baadt. Tegen het einde komen dan vervormde strijkers de subtiele piano en de drum 'n' bass beat vervoegen, wat een bloedmooi resultaat oplevert.
Niet alle songs halen echter het niveau van de eerste twee. De gitaar in 'Black Swan' weet een tijdje te bekoren maar wordt nadien wat eentonig en futloos, en ook de rapachtige parlando van Yorke in 'Skip Divided' heeft geen wereldschokkend lied tot gevolg. In dergelijke nummers wordt het brede klankenscala van Radiohead toch iet of wat gemist om de boel boeiend en avontuurlijk te houden.
Van het niveau van de openingsnummers zijn verder 'And It Rained All Night', dat gebruik maakt van een heerlijk slissende elektronicabeat en een eightiesachtig orgel; 'Harrowdown Hill', gebaseerd op de mysterieuze dood van de Britse ex-wapeninspecteur Kelly en volgens Yorke het kwaadste nummer dat hij ooit schreef ("Did I fall or was I pushed?"); en afsluiter 'Cymbal Rush', dat erg teder en tegelijk verdrietig klinkt.
Dat The Eraser een donkere, ontoegankelijke cd zou worden, viel enigszins te verwachten. Wie zich echter onbevangen laat opslorpen door de plaat komt terecht in het intens mooie, poëtische en tevens droevige hoofd van Thom Yorke. Het klankenpalet mag dan iets minder uitgebreid zijn dan bij Radiohead, maar net het ijzige van de elektronica in combinatie met de schoonheid van Yorkes stem maken dat de melancholie zowat van het schijfje druipt. Een must voor fans van mooie cd-hoezen mét inhoud.
Meer over Thom Yorke
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
