Het verhaal van This Et Al lijkt er eentje van trial and error. Deze Leedsenaren probreren inmiddels al vijf jaar hun weg naar de charts te plaveien, maar de kapers aan de kust leken maar te blijven komen. Met hun britrock moesten ze het afleggen tegen het razend populaire Bloc Party en ook de opkomst van The Artic Monkeys blokkeerde onverbiddelijk een echte doorbraak. De vooruitzichten werden optimistischer toen de groep nummers leende aan verschillende compilatiealbums, maar dit enkel om dan de fakkel te moeten doorgeven aan stadsgenoten ¡Forward Russia!. Met 'Baby Machine' is dat langverwachte debuutalbum er dan toch eindelijk gekomen.
Het verschil tussen Amerikaanse en Britse rock heeft de voorbije jaren 'The Beatles versus The Rollings Stones'-achtige proporties aangenomen. Terwijl populaire Amerikaanse groepen als Queens Of The Stone Age opzwepend, met rock 'n roll bestuifd gitaargeweld aandragen, prikkelen de Britten de hitlijsten met up-temponummers die barsten van melodische wendingen. Met de traditionele opstelling van twee gitaren, bas en drums bouwt This Et Al verder aan deze Atlantische kloof. Openingsnummer 'The Loviest Alarm' laat geen plaats voor stiltes of rustpauzes. De hi-hats kletteren naar hartelust op elkaar en de gitaren spuwen aan hetzelfde tempo enkele heerlijk scherpe melodische tokkels. De stem van zanger Wu beweegt zich wildenthousiast doorheen de overvloed van klanken. 'Sabbatical' volgt dezelfde opbouw. De ondoordringbare, maar toch luchtige muur van geluid die het viertal optrekt, wordt ingeleid voor een opzwepende basriff die, bijgestaan door een krachtige basdrum, het nummer voldoende snelheid geeft. Tijdens de strofes zoeken de gitaren de rust op terwijl de drummer ongestoord de hi-hats een pak rammel geeft. De zang legt met uitgesponnen klanken een zweem overheen het geheel tot de gitaren tijdens het refrein met een goedgekozen vier-akkoorden-melodie de snelheid van drummer Steve proberen te overtreffen. Hoewel dit alles zeer druk lijkt, bevatten de nummers een zeer krachtige structuur die, samen met een de optimistische toon, veel druk aflaat. Opmerkelijk is de bocht van 180 graden die de groep neemt met 'Cabin Hum'. Dit instrumentale nummer heeft met haar rustig tempo, uitgesponnen gitaarnoten en dromerige echo's veel weg van de haast existentialistische muziek van Mogwai en Godspeed You! Black Emperor. Het nummer brengt halverwege het album een kleine twee minuten rust, waarna de groep met 'You've Driven For Miles (And Not Remembered A Thing)' opnieuw op kruissnelheid komt.
'Baby Machine' zou de groep wel eens een serieuze stap voorwaarts kunnen zijn op de weg naar de hitlijsten. This Et Al is zo Brits als het Engels ontbijt, maar ligt stukken minder zwaar op de maag. Het enige gevaar dat vanuit de struiken loert, blijft de concurrentie. Britrockgroepjes schieten als paddestoelen uit de grond en de Britse hype lijkt tot op heden nog iets te vastgeroest in haar eigen clichés. Benieuwt dus of deze groep haar verdere groeipotentieel snel ontdekt.
Meer over This et Al
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
