Het humoristische indie duo They Might Be Giants al sinds de jaren '80 aan een geheel eigen succesverhaal bezig. Ze zijn ontsnapt uit een ver verleden in de New Yorkse ondergrond die vooraanstaande stromingen van avant-gardistische postpunk bevatte. Later is de band als MTV product plotsklaps in de kijker gekomen en heeft hij enkele fijne hoogtepunten beleefd. Hoewel de status van deze groep inmiddels wat is afgenomen en ook hun muzikale progressiviteit en humor duidelijk verminderd is, presenteren ze met 'The Spine' toch een vlotte en aangename popplaat.
Op gebied van fijne arrangementen en vlot in het gehoor liggende melodietjes staat They Might Be Giants nog altijd aan de top. De zestien tracks op deze tiende groepsplaat zijn vederlichte kost en kabbelen vrolijk voort. Samen gezongen refreintjes, ritmewijzigingen en muzikale klemtonen staan mooi op hun plek en maken nummers als 'Thunderbird' een streling voor het oor. Soms is er echt geen behoefte aan diepzinnige of complexe dingen, maar volstaan traditionele structuren. Verder is het ook aangenaam glimlachen wanneer zanger John Flansburgh met een grappig robotstemmetje geheel niet overtuigend dreigt: "Some crazy bastard wants to hit me". In feite is 'Bastard Wants to Hit Me' zelfs een kentering op de cd. Waar het grote mankement van 'The Spine' immers het te anonieme en doodgewone karakter was, komen op de tweede helft best wel wat mooie en opvallende muzikale stukjes voorbij: draaierige kermisnummers met veel blazers, intieme en fluweelzachte ballades, wave-achtige feestpunktracks, beatleske pop met een Franse touch, pretpunk, ... plotsklaps bewijst de band dat ze vele fijne maskers kan opzetten. Meer nog: om het even welke stijl deze groep benadert, telkens doet ze dat met goed gevoel en finesse. Na 45 minuten They Might Be Giants blijft de luisteraar fijn geëntertaind, maar weinig bewogen achter. Zonder overdonderend over te komen, blijft deze band een leuk gegeven.
Het is maar een beetje de vraag of er meer dan 20 jaar voor nodig zouden zijn om een plaat als 'The Spine' te maken. They Might Be Giants hebben bewezen duidelijk meer noten in hun mars te hebben. Toch is deze cd zeker breeddenkend en bevat hij de nodige subtiele humor. Misschien de volgende keer toch terug zoeken naar een plaat die volledig vol staat met maffe nummers of een beetje snoeien in de hoeveelheid tracks?
Meer over They Might Be Giants
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
