De oorspronkelijke release van 'Parallel Dimensions' was vier jaar geleden maar mondjesmaat beschikbaar: op cd slechts 1000 stuks wereldwijd. Sowieso worden de platen van Detroit-bewoner Theo Parrish helaas slechts door goed gesorteerde speciaalzaken aangeboden, maar voor een volledig album was zo'n beperkte oplage toch wel erg zonde. Dankzij het Ubiquity-label uit San Fransisco is er nu gelukkig een beter verspreide reissue van deze ruwe house-parel.
Bij het afspelen van 'Parallel Dimensions' hoort men in vogelvlucht vijftig jaar zwarte muziek in Amerika voorbijkomen in een nieuwe vorm. Veel gevoel voor het rijke erfgoed gaat bij Theo Parrish gepaard met een unieke werkwijze. Geen klank wordt opgepoetst, de mixen zijn live en imperfect. Strak programmeren is niet alleen overbodig, maar zou zelfs een averechts effect hebben. Juist door het onafgewerkte karakter komt deze house van de buitencategorie enorm tot leven. Daarmee is nog maar het halve verhaal van Theo's manier van muziek maken verteld. Minstens zo kenmerkend zijn de aparte omgang met textuur, gelaagdheid en verschuiving van elementen. De bij anderen dominante bassdrums worden meestal onder een tapijt van troebele klanken weggemoffeld. Vaak vallen percussie, hihats en doffe rhodes- en blazersamples op onnavolgbare wijze precies naast alle gebruikelijke maatsoorten. Dat klinkt niet alleen aangenaam menselijk, maar brengt ook een enorme drive teweeg. En dat terwijl het tempo per definitie relatief laag ligt, soms zo laag dat het naar hiphop neigt. Dat geldt bijvoorbeeld voor het kunststukje 'Summertime Is Here', een rauwe jamsessie met geïmproviseerde vocalen, piano en blazers. Maar ook van de archetypische, uitgesponnen Parrish-grooves zijn er verschillende. Er wordt een hypnotiserend spel in gespeeld met de melodische lagen en de percussie die telkens anders over elkaar heen schuiven.
'Parallel Dimensions' bevat over de hele linie bezien niet Theo's beste werk, daarvoor blijft men vooral op zijn diverse briljante vinylreleases aangewezen. Bovendien is het janken dat met 'Dreamer's Blues' en 'What You Cry For' twee meesterwerken van de oorspronkelijke dubbel-12" van 'Parallel Dimensions' de cd nooit gehaald hebben. Maar met teveel goede tracks die soms met gemak tot twaalf minuten duren, is er nu eenmaal al gauw een tekort aan ruimte. Desondanks overklast het album het meeste dat er vandaag de dag onder de kop house te scharen valt.
Meer over Theo Parrish
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
