The Young Gods zijn een mooi voorbeeld van een groep die al jarenlang een hoge muzikale kwaliteit en een eigen identiteit nastreeft zonder daarbij de nodige erkenning te krijgen. Één en ander heeft natuurlijk te maken met hun originele, nogal onconventionele invalshoek. Als rasechte industrialband, opgestaan uit protest tegen een nogal vlakke new-wavebeweging, heeft dit Zwitserse trio een frisse cocktail tussen elektronica en opzwepende gitaren uitgevonden. Enige vreemde factor daarbij is dat de band live niet één gitaar mee op podium neemt, maar volledig teert op een samplemachine. Dat wordt door de doorwinterde rockers natuurlijk niet altijd in dank afgenomen. Neemt niet weg dat The Young Gods prachtige, tijdloze en stevige muziek maken, waarvan deze verjaardagsverzamelaar het overduidelijke bewijs levert.
Donkere bassen, scherpe beats en een wall of sound afkomstig van guitaarsamples zijn inmiddels al twintig jaar de ingrediënten voor het typische Young Gods geluid. Een zijstap richting dromerige ambient (en een prachtplaat 'Heaven Deconstruction') hebben de groep doen inzien dat het belangrijk is om hun elektronische klanken zo gedetailleerd en overtuigend mogelijk te maken. Toch ligt de klemtoon vaak op zware, overstelpende muziek en op een krachtig, uitgedokterd eindgeluid. Dat maakt dat zelfs oude songs als 'Envoyé' nu nog erg fris klinken. Verder gaan de Gods met hun typerende formule toch gelukkig vele kanten uit, zodat de twintig nummers op deze sampler een mooi, gevarieerd tijdsdocument vormen. Enkele industrialklassiekers als 'Skinflower' of het heerlijk kort afgeblokte 'Gasoline Man' mogen natuurlijk niet ontbreken. Daarnaast zijn ook veel songs uit de periode '89 opgenomen, toen de band nog in het Frans zong en veel met klassieke samples flirtte. Zo lijkt het geweldig gruwelijke 'Charlotte' wel ingezongen door een Franse nonkel Van Grauwel die op een kindercarrousel zit. Kort daarna maakte The Young Gods wéér een vreemde zijsprong, door een plaat uit te brengen die materiaal van de vooroorlogse avantgardist Kurt Weil bewerkte. De duistere, half gesproken soundscape 'September Song' en een erg doemdenkende, luidruchtige 'Alabama Song' (bekend geworden dankzij David Bowie en The Doors) zijn hier getuigen van. Ondanks de grote verscheidenheid en evolutie die de band meemaakte en die ook op deze verzamelaar mooi geschilderd wordt, blijft dat typerende industrialgevoel ergens een constante. Spijtig genoeg duwt dat de heren ook in een té beperkt vakje. Dat ze veel meer in hun mars hebben, bewijst zeker een akoestische, mooi ingezongen uitzondering als 'Child in the Tree'.
Om fans te plezieren, duikt na vijf jaar zonder nieuw materiaal niet enkel het kersverse 'Secret' op, maar bevat de gelimiteerde oplage van deze plaat ook een bonus cd met vijftien remixen. Hoewel op deze laatste de klemtoon minder op gitaarsamples ligt, toont dit schijfje aan dat de elektronische finesse van de Young Gods muziek zich mooi leent voor bewerkingen. Die lopen uiteen van stevige dansvloerstampers tot abstracte, verknipte soundscapes of diep echoënde dubs. Weggefilterde elementen, reverbeffecten of golvende echo's zijn hierbij frequent gebruikte technieken. Op één misstap na (wanneer de groep live The Doors tracht te imiteren met een onsamenhangend, vaag 'The End') staat kwaliteit ook hoog in het vaandel van deze bonusplaat geschreven. Een extra pluim verdient Mad Professor, die met een 'Dub the Sun Mix' het stevige 'Kiss the Sun' in een bodemloos diepe dubsaus plaatst.
'XX Years 1985 – 2005' is bij uitstek dé verzamelplaat die dit jaar mag afsluiten. Wie nog nooit van The Young Gods gehoord heeft, dient hier dringend iets aan te doen. Deze dubbel cd geeft niet enkel een prachtig carrièreoverzicht, maar bevat ook een handvol leuke extra's die allemaal dezelfde hoge kwaliteit bevatten.
Meer over The Young Gods
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
