Als voedingsbodem voor sterke metal- en rockacts kan Nederland alvast tellen. Geen idee of het ligt aan de goede poldergrond aldaar, maar het land van Oranje weet zich als geen ander te manifesteren op de muzikale landkaart als zijnde een gebied dat flink wat te bieden heeft. Een meer recente en uitstekende band, "straight from Holland", is The Wounded. Uit de bandnaam valt vrij makkelijk af te leiden dat ze niet meteen opgewekte muziek brengen.
Deze muziek is dan ook volstrekt aan te bevelen voor de droefgeestige medemensen die deze aardkloot bevolken en de toekomst met een somber hart tegemoet zien. The Wounded zet op 'Atlantic' de trend verder die ze begonnen waren met 'The Art of Grief' en die ze verder vervolmaakten op tweede full-cd 'Monument'. Voorlopig valt 'Atlantic' te catalogeren als hun magnum opus, maar het is uiteraard nog afwachten wat de toekomst brengt. Muzikaal is The Wounded terug te vinden in de donkere krochten van de gothic rock, al vertoont hun muziek soms toetsen van metal. Het tempo ligt door de band genomen vrij laag en de gitaarpartijen zijn zwaar en sober. Over een ware muur van ritmeriffs lopen breekbare riedeltjes uit de stal van The Cure zachtjes verloren en zij zetten zich genadeloos schreiend vast in hoofd en hart. De drums klinken solide en de sfeervolle keyboards leggen een (zacht) zwartfluwelen tapijt over ontvankelijke ogen. De kers op de taart is echter de zang van frontman Marco. Hij ziet er uit als een boom van een mens (groot en breed), maar hij kan een tederheid en droefenis in zijn stem leggen die niemand hem zou kunnen nageven. Het huilen staat hem nader dan het lachen maar hij laat dat nergens pathetisch worden. Het verdriet is gedoseerd en dat is net de kracht van The Wounded: ze blijven bewust sober waardoor hun klaagzangen enkel aan kracht winnen. Zo zijn onder meer '18 Carat Dust' of het treffend getitelde 'We Are Darker' giftige pijlen recht in het hart. Wat de band uitspookt met Nirvana's 'Smells Like Teen Spirit' grenst aan het ongelofelijke, want zonder problemen tovert The Wounded dit om tot een pure, onvervalste gothic song.
Opwekkend is dit niet maar dat is dan ook niet de bedoeling. 'Atlantic' geeft weer dat de mensheid verdoemd is en dat weinigen dit trieste feit willen accepteren. The Wounded geeft een onderdompeling in een diep en duister dal waar het licht aan het einde van de tunnel enkel een trein is die op hoge snelheid in onze richting raast.
Meer over The Wounded
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
